Savaşın ne denli tüyler ürpertici bir olay olduğunu gözler önüne seren bu kitapta Tolstoy, okuyucuyu alıp savaş meydanına bırakıyor ve adeta "Ben anlatmayayım kendi gözlerinizle görün, kendiniz yaşayın." diyor. Cesaretin ve korkunun birbirine bu kadar yakın olduğu başka sahne yoktur sanırım. Öyle bir sahne ki ne cesaret gurur veriyor ne de korku ayıp sayılıyor. Yitip giden insan hayatlarıysa unutulup gidiyor. Tolstoy'un savaşlarla ilgili şu düşüncesine katılmamaksa mümkün değil: "Sık sık düşündüğüm tuhaf bir şey vardır: Savaşan taraflardan biri ötekine, iki ordudan da birer askeri evlerine göndermeyi önerseydi ne olurdu? Tuhaf bir düşünce gibi geliyor, ama neden uygulanmasın ki? Sonra her iki taraftan da birer asker daha terhis edilecek , derken üçüncüler, sonra dördüncüler... iki orduda da birer asker kalana dek sürdürülecek bu iş (iki ordunun da sayıca eşit güçte olduğunu ve niceliğin nitelikle yer değiştirebileceğini varsayıyoruz). Bu durumda, akıllı varlıkların akıllı temsilcileri arasında ortaya çıkan gerçekten karmaşık siyasal sorunlar ille de dövüşerek çözülecekse, varsın bu iki asker dövüşsünler: Biri kenti kuşatsın, öbürü de savunsun! Bir paradoks gibi görünebilir bu düşünce, ama doğrudur. Gerçekten de, müttefiklerin tek bir temsilcisine karşı savaşan tek bir Rus ile, her ikisi de seksener bin kişilik iki ordunun çarpışması arasında ne fark vardır? Yüz otuz beş bine karşı yüz otuz beş bin? Yirmi bine karşı yirmi bin? Yirmiye karşı yirmi? Bire karşı bir? Bu sayıların hiçbiri ötekinden daha mantıklı değildir. Hatta sonuncusu galiba en mantıklı olanı, çünkü en insancıl olanı o. Iki şeyden biri: Ya savaş bir çılgınlık ya da bu çılgınlıktan geri duramıyorlarsa insanlar akıllı yaratıklar değiller, ki nedense böyle düşünmeye alışmışızdır." Bir çırpıda bitirilebilecek bu kitap hacminin vadettiğinden fazlasını veriyor okuyucuya. Kesinlikle tavsiye ederim..

SivastopolLev Tolstoy · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 20192,213 okunma

·

49 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.