Le Guin okumaya iki yıl önce Yerdeniz’le başlamıştım. Serinin ilk üç kitabını okuyup ardından bir ara vereyim derken son üç kitaba sıra gelmemişti. Nihayet bir seferinde devam edeyim derken de çoğu şeyi unuttuğum için bu yaz en baştan tekrar okurum diyerek bırakmıştım. O zamandan beri bilim kurgu/fantastik kategorisinde Le Guin’in dili gibi akıcı ve hızla gelişen bir kitap okumamıştım. Belki Bradbury veya Strugatski Kardeşler okuma yönünden kolaydı ama Le Guin’in akıcılığına sahip değillerdi. Sürgün Gezegeni, her şeyden önce konusuyla ve içerdiği mesajlarla kalbimde yer kazandı, anlatının altında yatan derinlik beni içine çekerek keyifle okuttu bana kitabı. Ön planda ötekilik, farklı olanlara karşı yıkılmaz önyargılar var. Jakob Agat, çok sevdiğim bir karakter oldu. Rolery’ye tam ısınamamışsam da Agat onun eksikliğini yeterince doldurdu diye düşünüyorum. Mantıklı düşünmesi, mantıklı kararlar verip halkını önemsemesi çok hoşuma gitti. İkisinin ilişkisini garip bir şekilde Yerdeniz’den Tenar ve Ged’e benzettim, duygusal olarak değil de uyum açısından. Bu sayede sanırım daha çabuk kabullendim bu ikiliyi. Kitap boyunca ötekileştirilme ve yabancı görülme duygularını hissettim. Agat’ın kendisi ve halkını bu sürgünde görmesi, kendilerine karşı böyle davranılmasına rağmen kin beslememeleri beni kendine çok çekti. Son bölüm ise benim için en vurucu yeriydi, son cümleleri bırakarak neden bu kadar vurucu olduğunu anlatabilirim: “Burası onun kalesi, onun şehri, onun dünyasıydı; bunlar onun halkıydı. Burada sürgünde değildi.”

Sürgün GezegeniUrsula K. Le Guin · İthaki Yayınları · 20163,896 okunma

·

2 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

nisa