''Dedemin öğrettiği çok eski bir Arap şiiri geliyor aklıma : Asil insanların en neşeli zamanlarında bile bir hüzün vardır, daha düşük ruhlar ise en sefil zamanında bile neşelidir. İnsanların fazla gülmediği, kadınlarla çocukların evin erkeklerinin yanında konuşamadığı; dede, baba eve geldiği zaman Arap şarkıları çalan radyoların kapatıldığı, alelacele yenilen yemek sırasında kimsenin konuşmadığı, neşesiz ve tatsız bir hayata çok uyan bir şiir bu...''
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.