Kurtar bizi sözcükler!
Bizi kurtarabileceklerini düşündüğümüz için sözcüklere tutunurduk. “Anneciğim” sözcüğü bize bir çift el ve yüzümüzü gömüp saklayabileceğimiz bir kucak sağlamıştı. “Babacığım” ise gökyüzüne doğru çıkan bir asansör ve tünemek için geniş omuzlar. Belki de hepimizin ilk sözcüklerinin anlamı aynıydı: Kurtar beni! Bu sözcükler bir yakarıştı adeta, cevaplanmaları durumunda, hayatın bilinmeyen terörüne karşı kullanabileceğimiz cephaneliği oluşturmak için bir yığın sözcük daha öğrenme isteğimizi arttıracak bir dua gibiydiler. Sözcüklerin anlamlarında vazgeçmek, aslında sözcüklerin böyle bir kurtarıcı olma sözü vermedikleri olasılığını kabul etmek demekti.
Sayfa 102 - İletişim yayınları
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.