Ben , deriyle kaplı bir acı yığınıyım.
Sayfa 268 - Sel
·
980 görüntüleme
Biz acıları, ıstırapları biriktiririz. Hiç güzellikleri, mutlulukları biriktirmeyiz. Ama insan biriktirdikleri ile zengindir. Acı ve ıstırabını harca ki geriye bir şey kalmasın. Onları anlamak harcamaktır; o zaman büyürsün, olgunlaşırsın. Geriye sadece neşe, kahkaha ve mutluluk kalsın.
İnsan yaralarıdır , sızılarıdır bana kalırsa. Birbirimizden bu şekilde ayrışırız . Beni ben yapan da onlar bir nevi ve anlıyorum emin olun ben sadece kana kana içiyorum hayatı , yenilgilerimin ve galibiyetlerimin bilincinde olarak. İnsanın sızılarını yok sayıp yalnız mutluluklarını anımsaması da kendisine yapabileceği bir haksızlık gibi gelir bana.
Birisi hakaret ettiğinde bu bizi incitir, neden diye sorgulamak ise bizi büyütür. Hakaret eden olmasaydı biz büyüyemezdik, ama öfkelenmemiz, üzülmemiz bizi büyütmez. Hakaret edeni gördüğümüzde hatırlamamız hafıza, öfkelenmemiz psikolojik hafızadır. İnsan o psikolojik hafızadan kurtulmalı ki büyüyebilsin.
Söylemek istediğinizi şuan daha net anladım bir bakıma haklısınız ki benim de kastettiğim şey duyduğumuz sızının öfkesini anımsamak değil de o sızının bilincinde yaşamaktı.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.