Baudelaire'ın Paris şehrini bir tımarhane gibi görerek bu tımarhanede yaşanan gündelik trajediler üzerinden, hangi şehirde olursa olsun, insanlar için bağlayıcılığı olan varoluş sorunlarını ele aldığı muazzam kitap. Aslında Paris şehri bu noktada bir imge sadece. Şehir yaşamları hemen hemen birbirine benzer bir formda oldukları için Paris'in adını yaşadığınız şehir olarak yorumlayabilmek mümkün.
Kitap çok parçalı bölümlerden oluşuyor. Dolayısıyla alıştığımız o olay akışı yok. Bu yönüyle de tıpkı şehirler gibi belli sınırları olan kentler yaratmış diyebiliriz yazınsal anlamda. Okur bir şehirden* diğerine , bir sıkıntıdan* diğerine kolaylıkla geçebiliyor.
''Her insan kendine yetecek ölçüde afyon taşır içinde, durmamacasına yenilenen bir afyon...'' der Baudelaire. sıkıntının içinde kimi zaman bir koltuk köşesinde, kimi zaman bir cam kenarında, kimi zaman ise bir kaldırım üzerinde yürürken ortaya çıkarır afyonunu. Düş, insan için kaçınılmaz bir kurtuluş reçetesidir çünkü.
Baudelaire kent içinde kendisini yalnız hisseder sürekli ve sıkıntının özünü bu duygusundan alır. Gündelik rutin içinde gizlenmiş olan detaylar Baudelaire'ın her fırsatta anlatım için başvurduğu yoldur ve kitabı bize ait hissettiren kısmı da burada başlar. Çünkü artık bir rutini değil, bir düşü yaşıyoruz Baudelaire ile birlikte.
Aslında bir yönüyle de Bergson'un zaman kavramı ile de ilişkili bir karaktere bürünüyor kitap. Çünkü her şey döngüsel anlamda birbirini tekrar ediyor kent yaşamında. Geçmişin birikerek birbirini tekrar etmesi meselesi yani. Zaman da keza öyle, bunu tüm şehirlere atfederek yaşayabildiğimiz, okuyabildiğimiz için döngünün geçerliliği bir kez daha kanıtlanıyor.
Zamansız alan olarak da düşlerimizi söyleyebiliriz Baudelaire'a göre... Bu alan bizi varoluşumuzun yarattığı sorunların üstesinden gelmemize katkı sağlayan bir nefes alama alanı olarak okuyor Baudelaire. Kitap bu yüzden oldukça nitelikli bir kimliğe sahip. Tavsiye ederim. Keyifli okumalar.
