Öncelikle Mary Shelley'nin çok yetenekli olduğunu söylemek isterim. Kitabı oluşturacak olan hikayeyi 18-19 yaşlarında yazıp kitabın son halini ise 20'li yaşlarında bitirip biz okurlara sunmuş. Kitabın konusuna gelmeden önce bahsetmeliyim ki kitabı okurken o olayları ben yaşamışçasına yoruldum, zira kitabı okuduğum 3 gün içerisinde de birçok hissi aynı anda yaşadım: korku, hüzün, öfke, şaşkınlık... Kitap, yaşam ve ölüme büyük bir ilgi duyan ve bunun hakkında bilimsel araştırmalar yapmaya başlayan Victor Frankenstein'ı ve yaptığı bu çalışmalar sonucunda yarattığı 2.5 metrelik çirkin yaratıkla -ki kendi tabiriyle canlanmış bir mumya bile o yaratık kadar çirkin olamaz- arasında geçen olayları anlatıyor. Ki bizim Frankenstein yaratığını yarattığı gibi çirkinliğine dayanamayarak kaçıyor ve yeni doğmuş bir bebek kadar saf olan yaratığımız dünyayla baş başa kalıyor. Zaten daha sonra o saf yaratığın nasıl intikamla dolan azılı bir katile dönüştüğünü okuyoruz. Kitapta beni en çok etkileyen taraf, sevilmeyi hiç tatmamış olan, toplum tarafından yadırganmış, herkesin nefret ve korku hislerini uyandıran bu yaratığın o kan donduran cinayetleri sadece bir tek şey için yapması: bir şeyin -insan olması da gerekmez- onu bütün kalbiyle sevmesi. O kadar muhtaç ki o aylarca izlediği insanların birbirine olan sevgisine. Ama yaratıcısı bile onu terk etmişken, ondan ölümüne nefret etmişken kim sevebilir ki onu? #82435309 #82444271 Sanırım bu kitabı bu kadar sevmemin sebebi yaratığın kitap boyunca hissettiği her duyguyu hissedişimdi. Yaratıcısına yaşadığı olayları anlatırken o eski saf haline olan özlemini, insanlara olan nefret ve kırgınlığını, kendi yaratıcısına olan "beni neden yarattın!" isyanını... hepsini ben yaşamış gibiydim. (#82430633) Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim, umarım kitap biraz olsun ilginizi çekmiştir. Keyifli okumalar dilerim.

Frankenstein ya da Modern PrometheusMary Shelley · Can Yayınları · 201814,3bin okunma

·

12 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

gökçe