“Toplumumuzda,olup bitenleri en iyi bilenler,aynı zamanda dünyayı olduğu gibi görmekten en uzak olanlardır.Genellikle,kavrayış ne denli fazlaysa,yanılma da o ölçüde fazladır:Zeka ne denli fazlaysa,akıl o ölçüde azdır.
Bunun açık bir örneği ,bir insan toplumsal skalada yükseldikçe savaş isterisinin de şiddetlenmesidir.Savaş karşısında nerdeyse en akılcı tutumu gösterenler ,durmadan el değiştiren bölgelerin bağımlı halkalarıdır.Savaş, onların gözünde,tepelerindeki dev bir gelgit dalgası gibi sürekli gidip gelen bir tehlikeden başla bir şey değildir.Hangi tarafın kazanacağı konusunda tam bir kayıtsızlık içindedirler.Efendilerinin değişmesinin hiçbir şeyi değiştirmeyeceğinin,yeni efendilerinin de onlara eski efendileri gibi davranacağının,eski efendileri için ne kadar çalışıyorlarsa yeni efendileri için de o kadar çalışacaklarının ayırdındadırlar.’Proleterler’ dediğimiz ,azıcık daha iyi koşullardaki işçiler ancak zaman zaman savaşın bilincine varırlar.
Gerektiğinde kışkırtılarak korku ve nefret taşkınlıklarına yöneltilebilirler,ama kendi başlarına kaldıklarında da savaşın olduğunu uzun süre unutabilirler.”
Sayfa 223 - Can YayınlarıKitabı okudu
·
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.