21. yüzyılda yazılmış polisiye romanların en az yüzde yetmişinde kullanılan şablonla yazılmış polisiyelerden biri. Robert Dugoni'nin başarısı bu şablonun içini doldururken ortaya koyabildiği zenginlik. Romanın başlangıç sahnesiyle final-sonrası son sahnenin aynı yerde aynı kişilerle geçmesi klişesi de dahil olmak üzere sayısız klişe var romanda. Geçmişi malum bir çocukluk dönemi mağduru seri katil, öldürülen fahişeler/striptizciler, amiri kıllık yapan dedektif karakter, okuru başka alternatiflere yöneltmek için tasarlanan sahte katiller, "biz bir ekibiz" gösterileri vs... Dugoni'nin Kardeşimin Mezarı romanını çıktığı dönem alıp okumuştum ama hiçbir şey kalmadı aklımda. Romana dair aldığım notta ikinci yarı kendine gelmiş bir hukuk-gerilim olduğunu belirtmişim. Serinin ikinci romanı Son Kanıt, doğrudan polisiye. İki romanın ortak teması ise masum vatandaşların, hukuk sistemi ve baştan savma polis tahkikatı yüzünden hapse düşmeleri ve hayatlarının mahvolmasi. Yazar Dugoni, bu konuda epey hassas. Son Kanıt polisiye yazmanın hem çok kolay hem de çok zor olduğunun kanıtı. Şablonu doldurabildiğiniz müddetçe yazmakta zorlanmazsınız ama özgün olamazsanız da iyi bir polisiye roman yazamamış olursunuz.

Son KanıtRobert Dugoni · Altın Kitaplar · 201750 okunma

·

57 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.