Tıp literatürüne Hakan Günday melankolisi diye bir terim eklenmeli bence. Yazarımız gerçek hayatında ne yaşıyor da bu ruh haline sahip romanlar yazabiliyor cidden iyice merak ettim. Kinyas ve Kayra’dan sonra okuduğum ikinci kitap olduğu için sanki Zargana’ da bulunan karakterler Kinyas ve Kayra’nın arkadaşlarıymış gibi hissettim. Yine aynı kural tanımazlık yine aynı olumsuzluk ve yine aynı kendi hayallerinde ki hayatları kurma çabası. Ancak bu sefer Zargana kurguladığı hayatı kendisinin yerine oynayacak kukla kişiler buluyor ve dışarıdan yönetmen edasıyla senaryosunu izliyor. Bazı kısımları okurken yüzümü buruştursam da sürekli bir devam etme dürtüsü vardı içimde. Bu yüzdendir ki kitabın sonunun istediğim gibi olmadığını çarçabuk bittiğini düşünüyorum. Yazar sanki eksik kalan yanları da siz kafanızda devam ettirin der gibi. Her şeye rağmen etkileyici bir kitaptı. Keyifli okumalar.
