Can Dündar bu kitabında baba-oğul yazılarına yer vermiş. Genel hatlarıyla akıcı olduğunu söyleyebilirim. Ancak okuma şevkimi kamçıladığını pek söyleyemem.
Yine de kitabın 18. sayfasındaki şu satırlara yer vermeden geçemeyeceğim: "Ben sabır istemiyorum, rehaveti özlüyorum...Yapabileceğim tek iyiliği yaptım sanıyordum. Hafızanı körelttim diye biliyordum. Sabra sığınmıyorsan, unutmaktır en iyisi."
