Șükrü Erbaș'ın insanın acısını insan alır kitabında bir söz vardı 'her insanda gidilebilecek uzaklığı bilmek gibi bir gücü vardı.' diye. Keşke öyle bir gücüm olsaydı. Herkeste yanlış mesafeye gitmeye çalışıyorum ben sanırım.. Hoș bunu yapan sadece ben değilim, kimse kimsenin sınırını bilmiyor.. İnsanlar ne kadar boş artık. Kimseyle oturup iki laf edemiyorsun , herkes bir dedikodu, boş muhabbetler peşinde, kimse iki satır bişey okuyayım demiyor. Okuyanlarda imkansız aşk romanları ancak. Gerçek hayatta artık kimse aşkı bulamıyor çünkü, evli olanlar bile sevgiye aç.. İnsanların hayatları belden aşağı muhabbetler sadece.. Çevremde o kadar gereksiz insan var ki gerçekten boş yaşadığımı düşünüyorum artık. Başına bişey gelse oturup derdini anlatacak kimse yok, herkes derdini söyle de bir açığını bulalım kafasında, yalancı, riyakar, embesil, güvenilmez...
İnsanın Acısını İnsan Alır diyor ya, bu zamanda insan, insana sadece dert oluyor. Kimse kimseyi derdiyle de sevmiyor...
··
3.559 görüntüleme
Hayatta kıymetli olan zor bulunmaz mı? Ender olan değerli değil midir? Eşsiz olan aynı zaman da bir sırrın arkasında olmaz mı?
“…en onarılmazı; Kalbin ucu hesap yapmaya başlamışsadır. O zaman mutluluklar bir baş ağrısı gibi gelir ev yıkılması gibi de çeker gider.”
Cahit Zarifoğlu böyle der hesapla bakan hayatlara, kapitalist yaşamlar hesaplardan bizâr değil.
Umulan bir umuta sığınmış olabilir.
her insanda gidilebilecek uzaklığı bilmek gibi bir gücü vardı.
Bu insanları kalp, akıl, karakter seviyelerine göre değişecek bir mevzudur. herkes aklı, kalbi, niyeti, hassasiyetine, olgunluğuna, yaşanmışlığına, anlayışlılığına göre insanları ve hayatı yorumlayacaktır
İnsan zaten dertli değildir, derdin kendisidir.
Coşkuyla Ölmek
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.