Cengiz Dağcı’nın bu romanının üslubu diğerlerinden çok çok farklıydı, artık okuduğum en iyi romanlardan biri olmasının sebebi budur zannederim. Dağcı, diğer romanlarında doğrudan doğruya Kırım Tatarlarının uğradığı zulmü anlatıyordu, veya anlattığı bir şeyler vardı. Bu romanında ise, bu defa sanki zulmü öğretmek, anlatmak değil hissettirmek
