Uzaklarda havai fişekleri görüyorum. Ömrümde ilk havai fişek gördüğümde yanımda da sınıfımdan bir kız vardı. Mum tüccarı bir babanın kızı... Sevdiğim halde sevemediğim... Sevdiğimi diyemediğim... Çünkü on üçtüm ve on üçler söyleyemezdi sevdiğini. Ve o yıllarda da yasaktı zaten bir bakıma. O da on üçtü ve hiçbir şey onun kadar on üç olamazdı. Sonra kız, boğulmuş suda. Öldü dediler. On üç de dahil hiçbir yaş ölümden muaf değildi; anladım. Her Allahın günü beş ders boyunca sırasının bomboşluğuna baktım. Ölüm de bir varoluş biçimiydi. Ve o, o kadar yoktu ki... Varken bile bu kadar var değildi. Yokluğu varlığından daha çoktu! Üç kişi oturduğu sırada iki kişi kaldı. Bu boşluğu görmemek mümkün müydü? O hep on üç kaldı.
··
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.