Yüklemsiz bir dili var Mustafa Kutlu’nun.
Önce öykülerden oluşmuş bir eser zannıyla başlamış olsam da her öykünün zincirin halkaları misâli birbirine geçtiğini gözlemlemem uzun sürmedi.
‘Ya Tahammül Ya Sefer’ dava ve dava arkadaşlıkları üzerine; medrese, ocak, dernek ve okul ekseninde süregelen bir hikayeler topluluğu.
‘Artık soframıza melekler inmiyor’ serzenişiyle gönüller kazanan.
‘Sabahı beklemeyiniz dostum, geceden yola çıkınız’ ile ders verir nitelikte.
Ve son olarak ‘Sefer de içimde, tahammül de’ diyerek beşeriyetin uç noktalarında parmak uçlarında geziniyor.
Nâif.
Duru.
Kemiksiz bir üslupla.
