Şimdi bu kitap aslında yoruma çok açık bir kitap. Kimlerin okuduğuna göre anlayış çok değişir ki bence çocuk kitabı da değil çünkü çocuklar okuduğunda büyük ihtimal ebeveynlerimizin söyledikleri öğütleri çıkaracaktır ama yetişkin birisi okuduğunda bir çocuğun gözünden olayları yorumlamasını görecektir. Aslında annem bu kitabı küçükken bana zorla okutmuştu. Tabi ben unutmuştum. Neden bu kitabı tekrar okuduğumla başlayayım ilk önce, gerek ülkenin durumu gerek çevremdeki çocukları görünce, çocuklarla aramın pek iyi olmadığını ve çevremdeki kızlar gibi evlenip çocuk yapma hayalinde olmadığım için olabilir. Ama asıl tetikleyen olay, annemin öğrencisinin düşüp çenesini kırması sonucunda annemin saatlerce ağlaması. Öğrencilerini kendi çocukları gibi görüyor büyük ihtimal. Çocuklar filmlerde genel olarak, masumiyet, tatlılık gibi kavramlarla özdeşleştiriliyor ama bana göre çocuklar gayet acımasız yaratıklar. Dillerinin ayarı yok, ahlak ve etik kuralları yok. Akıllarına gelen bir şeyi hesaplamadan hemencecik yapıveriyorlar çünkü hayat tecrübeleri yok. Bence bu çok tehlikeli bir şey. Tabi eğitimin de burada çok önemli bir rolü var. Okuduğum distopik bir kitapta, çocuk sahibi olunmadan önce anne ve baba bir sınava giriyordu, sadece sınavı geçenlerle çocuk yapabiliyordu. Biraz acımasız ama olması gereken bu bence. Ortada sürekli “gelecek çocuklarımızda”diyen bir tayfa var ama ardında bıraktıkları çocuğa dönüp baksalar belki de çok fazla şey değişir. Sonuç olarak, eğer bu kitaptaki gibi bilinçli ebeveynseniz(ana karakterin anne babasından bahsediyorum) öyle çocuk sahibi olunmalı ve yetiştirilmeli, öğretmenlerinde dediği gibi eğitim evde başlar. Ama şahsen ülkemizdeki eğitim sistemine bakınca bu konuda pek umutlu değilim.

Çocuk KalbiEdmondo De Amicis · Yalçın Yayınları · 201617,6bin okunma

·

15 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Z. Lolan