Ama, vardığımızda göreceksin ki, ben de senin kadar konuğumdur o evde. Yaşamımda bir mendil düşürecek kadar yerim kalmadı çünkü. Tutsağım ben, zincirlerimi kimsecikler görmüyor, şakırtılarını duyanlar anlamıyor. Bunları şimdi anlatamam sana, mutlu insan rolünü oynuyorum bugünlerde. Yaşamın siyah beyaz yanlarını içime kilitliyorum sürekli. Bakışlarımı, yürüyüşümü, duruşumu ve sesimi ucuz renklere boyayarak çıkıyorum insanların karşısına.
Sayfa 95 - Everest yayınlarıKitabı okudu
··
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.