Önce Kreutzer Sonat'ı sonra da Sophokles'in oyununu yarıda bıraktıran, büyük bir açlıkla okuduğum; her defasında farklı –ama şiddeti her defasında aynı... •ya Kasım ayı, Pazar akşama doğru deniz kenarında o satırları okurken; dünya insanın yokluğuna, varlığında yokluğunu hissettiği bazı olmuşluklara sataşıyor. İnsan, bu kalemi sonsuza dek kaybetmiş olmanın üzüntüsünü solunda, solunun en derin tarafında yaşıyor. Ah, Oruç Aruoba! Sonrası var: Bu kalemin tarafınca keşfolunmuş, onunla aynı noktaya gidilmiş, aynı noktada durulmuş; en azından karşılıklı anlaşılmış olmanın mutluluğunu da yaşıyor. Oruç'un da dediği gibi İnsan, yalnız... İnsan yalnız. Yalnız. Yal– nız.

UzakOruç Aruoba · Metis Yayıncılık · 20203,031 okunma

·

51 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Deniz Aydın