Uzak

Özlemek, görmektir..
Özlemek, istemektir..
Özlemek, dayanmaktır..
Özlemek, onun yerine de düşünmektir..
Özlemek, her şeydir..
Özlemek, yok oluştur..
Özlemek, boşluktur..
Özlemek, yoldur..
Özlemek, belirsizdir..
Özlemek, yakıcıdır..
Özlemek, yalnızlıktır..
Özlem, acıdır..
Özlem, güzel acıdır..
Özlem, hüzündür..
Özlem, zamandır..
‘Özlemek, zamansız..’
Özlem, dilektir..


Özlem, var ile yok arası..
Özlem, geçmiş ile gelecek..
Özlem, özlenen ses..
Özlem, duygu..
Özlem, mutlu acı..
Özlem, uzak..
Özlem, yakın..
Özlem, uzaklıklardan gelen neşe..
Özlem, paylaşılmayan..

Özlem, sen..


Ne mutlu özlem çekene!

Özlemek; bir şeyi veya bir kimseyi görmeyi, kavuşmayı istemek anlamına geliyormuş kelime olarak, peki sizce özlem nedir?

Bir çoğunuzun bu konuda ne düşündüğünü bilemem ancak bana göre özlem duygusu ya da kavramı (ne diyorsanız işte) en asil, en zor ve en kapsamlı duygudur. Hemen hemen her duygunun kökünde özlem yer alır. Mutluluk, sevgi, acı, öfke, üzüntü, yalnızlık... Özlem çekmek her şeye karşı olabilir; uzaklardaki bir insan, artık hayatta olmayan bir dost, elinden kaybettiğin her şey ya da hayata karşı bir umut...

Niçin yaşarız ki? Doğduğumuzda yaşama özlemiyle hayata tutunuruz. Kimimiz tutunamaz... Büyürüz, gelişiriz iyi ya da kötü bir hayatımız olur. Ancak o hep daha güzeline, daha ilerisine karşın bir özlemimiz vardır. Özlemek hayatımızın her alanında vardır. Her zaman da olacaktır... Bizi hayatta tutan özlemdir... Hayatı batırırız, en diplere düşeriz; kimimiz o özlemi yitirir ve hayatına son verir. Kimimiz ise o özlemi güçlendirip daha sıkı sıkıya tutunur hayata. Belki yeniden batar, belki de hayata tutunur. O hayata tutunmak için, o güzel günleri bir kez olsun görelim diye özlemle yaşarız. Özlemek biz yaşamımız boyunca vardır ve özlemek bittiğinde hayat diye bir şeyimiz kalmaz...

Özlemek acıdır, zordur. Kimisi hafiftir, kimisi de ağırdır özlemlerin. Kimisi öyle yoğundur ki tüm insanlığı kıskanacak kadar olursun. Kimisi yalnızlığı kabul ettirir, kimisi alışmayı... Kimisi giderek çoğalır, kimisi yok olana kadar azalır. Kimisi değişime sebep olur, kimisi aynı durduğun yerde bırakır. Ama şu kaçınılmaz bir gerçektir ki hepimiz bir şeylere özlem çekeriz..

Özlem, ne yapacağını bilememektir...

Oruç Aruoba'nın bu insani ve ruhani duyguları ve kavramları kelime oyunlarıyla rehberlik etmesini seviyorum. Bu eserinde de iki farklı konuyu ele alarak düşüncelerini anlaşılır bir şekilde aktarmış. Özlem çekene rehberlik ve tavşan yetiştirme üzerine iki konu var. Özlem kavramı bana daha çok hitap ettiği için beni çelen kısım orasıydı maalesef. Ancak tavşan besleme üzerine düşünce cümleleri de kendi kalitesini kanıtlayacak derecede.

Yazarımızın üslubu ve dili çok değişik. Kimisi şiir diye kabul ediyor, kimisi düşünce yazısı diye. Ki bence eserleri daha çok düşünce yazılarına giriyor. Değişik olması kötü bir şey değil çünkü düşüncelerini ifade ederken net ve açık bir şekilde okuyucuya aktarabiliyor.

Konusu herkesi çekmeyebilir evet, ancak her okurun en az bir kez olsun Oruç Aruoba'nın eserleri ile tanışmasını dilerim. Şahsen sevdiğim düşünürlerden biridir.

Okuyun, siz de iç dünyanızı tanıyın...

Oruç Aruoba denince hemen 'kullandığı kısa çizgileri ve her kullandığı kelimeye göbek bağıyla bağlı virgül'leri gelirdi aklıma. Sadece birkaç şiirini okumuşken bile böyleydi bu durum.

Şimdi Oruç Aruoba'nın bir kitabını okudum, ve artık aklıma onlarca şey geliyor bu güzel şair hakkında.

Oruç Aruoba sadece kelimeleri yan yana koymuyor, aynı kelimeleri evire çevire binlerce anlam koyuyor önünüze.

Bi kere kullandığı dil acayip samimi. Şiirlerin altında Özlem Çeken'e (sana, evet sana) yazdığı notları yüzünüzü illaki güldürüyor.

Evet, bu kitap bir 'Özlem Çekene ( yine sana ) Kılavuz'. Size yol gösteren değil, sizi tarif eden bir kılavuz.

Kitabı bitirdiğimde anladım ki ben de bir Özlem Çeken'mişim. Sen gibi, o gibi, hepimiz gibi.

Yani, ben, şimdi, diyorum ki
Oruç Aruoba mutlaka okunmalı!

Bu kitap mutlaka okunmalı!

Özlem, senindir - sizin...

Özleminiz-siniz...

Özlem-in
iz...

Kelimelerle dans edebilen bir yazar denildiğinde ilk aklıma gelen kişi tartışmasız oruç aruoba.
İnanılması güç bir hayal gücü var, bu da yazılarına nakış gibi işlenmiş sanki.
Okuduğum ilk kitabı değil ama her okuduğum kitapta çok başka bir haz var.
Özlemi size daha güzel anlatamazdı diyebilirim.
Bazı yazarlar anlaşılmalı,
Oruç aruoba anlaşılması gereken yazarlardan.
Okuyun,
Anlayın.

“Özlediğin, gidip göremediğindir;
Ama, gidip görmek istediğin…
Özlem, gidip görememendir; ama
Gidip görmek istemen…
Özlediğin, gidip görmek istediğin-
Ama gidip göremediğin…
Özlem, gidip görmek istemen-
Ama gidememen, görememen;
Gene de istemen…"
" Özlem, birdenbire içinin boşalmasıdır:-
Ne yapmış -yapabilmiş- olursan ol, özlediğinin, yanında - bura'nda- olmadığı zaman aralıklarının ne denli boş olduğunu bilinçlendirmendir özlem-"
"O, şimdi uyuyor mu — uyuyor olsa da, yarın yorulmasa..." — "O, şimdi uyumuyor mu: uyumuyorsa, beni düşünüyor olsa — ben de gidip uyumasam..."
"Kişinin yaşamı, uzaklıklar ile yakınlıklar arasında yürür :
kişi, ne yaparsa yapsın, hep, ya, birşeylere -birilerine­ yaklaşıyor, ya da bişeylerden -birilerinden- uzaklaşıyordur - hiç;bırzaman, biryerde -birileri ile birlikte-, duruyor degil:
hep yürüyor..."
.
.
Şiir ve felsefe karışımı çok hoş bir kitaptı. Oruç Aruoba'nın dilini az çok biliyordum ama kitabı okuyunca düşüncelerinin naifliğini de görmüş oldum. İki kitabın birleştirildiği tek ciltten oluşuyordu." Tavşan Besleyene Kılavuz" ve "Özlem Çekene Kılavuz" şeklinde iki kitabın birleşimiydi. İki kitap da birbirinden güzel olsa da asıl ilgimi cezbeden kısım "Özlem Çekene Kılavuz" kısmıydı. Filozoflardan yaptığı alıntılar çok yerli yerinde ve ufuk açıcıydı.

'İle' kitabından sonra 'uzak' la Aruoba serüvenine devam ediyorum. -Özlem Çekene Kılavuz- başlığı altında ne yazdıysa bir bir içime işledi. Özleyen özlenen ve bu kelimeleri kapsayan her bir cümleye sarılmak istiyor insan..

Hepimiz hissediyoruz, yaşıyoruz, biliyoruz ama ne kadarımız farkında? 'Özlem'in diğer duygularımızla olan ilişkisinin ne kadar bilincindeyiz? Bir insan sadece 'özlemek' ile ilgili ne kadar şeyden bahsedebilir? Birbirinden farklı ne kadar çok şey söyleyebilir, ne kadar düşündürebilir?

Özlemek ile yalnızlı, zaman, bencillik, geçmiş/gelecek, pişmanlık, mutluluk, acı, bırakılmışlık, uzaklaştırılmışlık, kıskançlık, neşe, mutluluk, sevgi ve ölüm. Özlem tüm bu kavramlar ile ne kadar alakadar, ne kadar akraba?

Oturup üzerinde düşünmeye kalkışsam, kendi kendime işin içinden çıkamam sanırım. Bu yüzden Aruoba yazdığı his kitabıyla beni öğrencisi -okuru- olarak seçti bile. Bunu kendisi de biliyor ve soruyor; 'Ne dersin Özlem Çeken? Anlıyorsun: sonuna geliyor, bu kitap' (sf.129)

Aruoba denince şöyle bir duraksıyorum ben. Anlamak, düşünmek, his yoğunlukları, düşünce karmaşıklığı geliyor aklıma. Bu sebepten, sakin bir kafayı bekliyorum okumaya başlamak için ve de heyecanlı bir bekleyiş ile. Bir kitabını sindiremeden başka bir kitabına geçmek istemiyorum. Belki de hemen okuyup bitmesinden korkuyorumdur. Farklı bir yeri var bende, öyle de kalmalı.

"Özlediğin gidip göremediğindir;
ama gidip görmek istediğin...

Özlem, gidip görememendir;
ama gidip görmek istemen...

Özlediğin, gidip görmek istediğin---
ama gidip göremediğin...

Özlem, gidip görmek istemen---
ama gidememen, görememen;
gene de, istemen." (sf.39)

diyelim ve Aruoba'nın özlem-özlemek-özlenen-özleyen ile anlatmak istediği en kapsamlı şiiri şöyle kalsın.

Tüm özlem çekenlere gelsin ve selam olsun sana Aruoba! Bu filli de bir kitap yazarak anlattığın için. :)

"Yakın"ı da okuduktan sonra okudum ben bu kitabı. İkisi bağlantılı deniyordu çünkü. Zaten isim itibariyle de bir bağlantısı olduğu açık. Ama oruç oruobanın her kitabında bambaşka şeyler anlattığını düşünüyorum. Özlemi işlemiş. İçinize de işliyor kitaba işlediği gibi. Öyle dolu öyle güzel ki. Sarılmak istiyorsunuz kitaba. Ben sarıldım.

Her kitabın zamanı vardır.Aruoba'nın bütün kitaplarını aldım keyifle okudum.'Uzak' elime aldığım ilk gün sayfalarına şöyle bir baktırdı "Özlem Çekene Kılavuz" başlığını gösterdi.Dur,henüz zamanım gelmedi diyerek fısıldadı...En başından beri benimle konuşuyordu.Beni bence felsefenin de dilini kullanarak anlatan biri vardı bunun rahatlığı ile diğer kitaplarla zaman geçirdim.Ama artık beni ben dilinde anlatan bir yazar toprağa karıştı.Özlemek....
Bana birinin bence duygularımı anlatması.Karmaşadaki o düzen...
Aruoba diyor kitapta eğer özlüyorsan kılavuz değilim geri dön diye ama özlemek geri döndürmese de sonuna kadar götürüyor...
ÖZLEMLE...

Okurken çok fazla yazar yahut şair öğrenebileceğiniz,odanızda duvarda ya da aklınızın bir köşesinde durmadan tekrar ettiğiniz birkaç mısra ile göğüs darlığı çekebilirsiniz . Velhasıl "Ağrıyınca kar yağıyor "

Özlem üzerine söylenebilecek her ne varsa yazar hepsine değinmiş. İnceleme yapan bir arkadaş yazarın kelimelerle dans ettiğini dile getirmiş ne güzel demiş. Ondan daha da fazlası kelimelerin gözlerimde uçuştuğunu gördüm, benimle konuştuklarını.Kitabın ortasında ve sonlarına doğru yazarın "sorularına bir cevap arıyorsan kitabı bırak sevgili okur çünkü yazan da bu sorulara cevap bulamadı" şeklindeki uyarılarına rağmen okudum. Bazen hayata sadece soru sorabilme özgürlüğüne kavuşabilmek için bile gelmiş olduğumuzu düşünürüm. Cevapsız sorular zihni ayakta tutar Canım Yazar. Varsın olsun bulmayalım cevapları. Hem cevaplarını bulduğum sorular da beni tatmin etmedi çoğu zaman. Muhteşem bir kitap. Muhteşem tanımlamalar. Aynı zamanda hem naif, hem sert. Üslubunun hastasıyım ve yazın anlamında örnek aldığım en birinci kaynak diyebilirim. Okurken sorgulatan kitaplar okumak istiyorsanız mutlaka geç kalmadan Oruç Aruoba ile tanışın. Açık yüreklilikle söyleyebilirim ki bu kitap hiç bitsin istemedim.

İnsan aynı kelimeyi yan yana koyup çok şey anlatabilir mi, anlatabilirmiş. Oruç Aruoba bunu en iyi yapan yazarlardan biri. Bi cümlesinin derinliği ve gerçekliğinin ağırlığı ...

“Özlediğin, gidip göremediğindir;
Ama, gidip görmek istediğin…
Özlem, gidip görememendir; ama
Gidip görmek istemen…
Özlediğin, gidip görmek istediğin-
Ama gidip göremediğin…
Özlem, gidip görmek istemen-
Ama gidememen, görememen;
Gene de istemen…