Ben göz yaşını hiç böyle güzel görmemiştim.Eskiden göz yaşı şişeleri olurmuş. Bir rivayete göre, ölenin ardından dökülen göz yaşları ile dolu olan bu şişeler bir vefa göstergesi olarak ölü ile birlikte gömülürmüş. Başka bir rivayete göre ise eşlerine hasretlik çeken kadınlar eşleri gittikleri yerden dönene kadar bu şişenin içerisinde göz yaşlarını biriktirirlermiş. İşte büyük şair Şükrü Erbaş da göz yaşlarını bu kitapta biriktirmiş. Biricik karısı Hatice Hanım’ını yitirince acısını da, vefasını da, hasretini de gözyaşını da, yalnızlığını da bu kitapta toplamış. Kendi söylemi ile “Harflerden binlerce Hatice yaratmış.”
Şairden önce böyle bir insanın varlığı, vefanın ve sevginin değerinin gittikçe daha da azaldığı dünyamızda, içinde umut ışığı sönmek üzere olanlar için bir tutamak adeta. Gidenin ardından yakılan ağıtın, tutulan yasın en güzel hali bu kitap. Gerçekten yaşayan bir insan anlayabilir, sevdiğin birini yitirdiğinde her gün dokunduğun o soğuk mezar taşını, sıcak bir kalp gibi hissedişini, toprağından çıkan bir gülün kokusunda onun kokusunu buluşunu… Sanki onu incitmekten korkar gibi usulca o çiçeklere ve yapraklara dokunuşunu, üzerine yağmur, kar yağdığında üşüyor mudur deyip bedeninin her ısınışında başka bir yerinin sızlayışını…
“Seni yalnız bıraktım diye, mezarından bile koşarak geliyorum eve.” diyor şair. Çünkü O’nun Hatice’si, Ömür Hanım’ı bir tek o toprağın altında değil ki, “Merak etme tertemiz ettim” dediği mutfaklarında, “Terlikler senin istediğin gibi duruyor” dediği evin köşesinde, “Çamaşır ipini silmeden asmıyorum çamaşırları.” dediği ipte, evin her köşesinde, baktığı her noktada, yazdığı her sözcükte, her harfte… Bir insan ölmüş iken ancak bu kadar çoğaltılabilir ve yaşayabilirdi, yaşayan bir adam ise ancak bu kadar fazla ölebilirdi. Kim ölmüştü, kalan hangisiydi?
Ömür Hanım bir gün sorar O’na: "benim için şiir yazdın mı hiç?" O ise gösterir: "şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen, şu utangaç aşk, şu Posta Caddesi'ndeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen." Ah Ömür Hanım görebilseydin keşke senin için ne şiirler, ne kitaplar yazıldığı! Senin, her annenin, her kadının günlük yaşamında kullandığı o basit cümleler var ya, şimdi onlar bile şiir:
“- İçme şunu, beni ortada bırakacaksın.
- Biraz toparlanayım da Karadeniz'e gidelim.
-Gittiğin yerde bir gece kal. Ben iyiyim. Yazık sana.
- Gelmiyorlar diye söylenip durma insanlara.
- Kimseye borcumuz kalmadı değil mi?
Beni onurundan doğuran kadın
Kalmadı
Bu kadarmış bizi büyüten acı
Bu kadarmış içimizde yanan ışık
Bu kadarmış yeryüzüne düşen gölgemiz.”
Bir insan ölmüş bir insana imrenir mi hiç, ben imrendim, böyle güzel, böyle çok sevildiği için. “Neden kimse sana benzemiyor Hatice?” diye sordu şair, ben de “Neden kimse senin gibi güzel sevmiyor artık?” diye sordum içimden.
“Bilmek hiçbir yalnızlığa benzemiyor
Bir kuyu çanına dönüyor dünya
İnsan en çok yakınlarından ölüyor Hatice...”
"Kimse kendinden bir yere gitmiyor, yaşıyoruz sessizce, yaramızı severek"
