Nadia Hashimi'yi okuyanlar bilir. Afganistan'da yaşayan kadınların uğradığı adaletsizliğe ve eşit haklara sahip olmadıklarına dikkat çekiyor her kitabında. Bu kitapta, eşini öldürmekle suçlanan bir kadın ve o kadını savunmak için harakete geçen genç bir avukat olan Yusuf'un hikayesini okuyoruz. Fakat yazarın bundan önce okuduğum kitapları kadar sürükleyici değildi. Bir Kabuğunu Kıran İnci değildi mesela. Kitapta bol bol muskalar anlatılıyor. Yani 500 sayfalık kitabın yüzde 5'i muskalarla geçiyor. Zeba'nın annesi Gulnaz böyle muska yaptı, şöyle dualar okudu vs... Ailelerle ilgili fazla detaylı anlatımlar da var. Bu beni biraz bunalttı açıkçası. Sadede gel dedim okudukça. Yazar konuyu uzatmak için elinden gelen her şeyi yapmış. Detay, tekrar, uzun diyaloglar, yine detay, yine tekrar. Kitap 500 sayfa fakat 200 sayfalık bir hikayesi vardı. Araya giren bunca detaylar yüzünden ana karakterle bir bağ da kuramadım. Fakat şunu yazmadan geçemeyeceğim. Her ne kadar detaylı yazılsa da Afgan kadınların yaşadıkları beni çok etkiledi. Beni en çok şaşırtan, zorunlu evlilikten ve şiddetten kaçmak için kadınların kaçış yeri olarak hapise sığınmaları. Yani hapse girmek için suç işlemeleri. Onlara göre hapis güven demek, ana kucağı demek, sıcak yuva demek. Ve bu gerçek. Afganistan'da böyle bir hapishane var. Keşke ama keşke yazar bu kadar uzatmasaydı. Kitabı okumayın demiyorum. Sadece detaylar çok fazla ve kitabı elinize alınca bunu göz önünde bulundurun, öyle başlayın.

Penceresiz EvNadia Hashimi · Arkadya Yayınları · 2020407 okunma

·

51 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.