Kütüphanemin en değerli kitabı Nancy H. Kleinbaum'a ait "Ölü Ozanlar Derneği"dir. Martin Eden ve Sardalye Sokağı romanları ile birlikte beni ben yapan kitaptır. Thoreau, R.W. Emerson, Walt Whitman, Wordsworth okumama vesile olan kitaptır. 136 sayfada verdiği hayat dersi, yaptığı alıntılarla başucu kitabım olmuştur. Her yılda en az iki defa okurum. Robin Williams, John Keating karakterine öyle hayat vermiştir ki; 15 yıl önce ilk izlediğim günden beri hafızamın derinine kazınmıştır. Ki Robin Williams oynadığı çoğu rolle benim hiç sahip olmadığım akıl hocam olmuştur... 《●》 Hani bazı kitaplar vardır okuduğunuzda nefes aldığınızı hissedersiniz. Farkında olmadan uzaklara dalar hayaller kurarsınız. Yüzünüzde mânâsız bir gülümseme yaratır. "Ölü Ozanlar Derneği" de işte öyle bir kitap. Okurken tüylerim diken diken olur. "Oh Captain, my captain" cümlesini okuduğumda gülümserim. Knox'un imkansız aşkın peşinden koştuğu ve uğruna her şeyi göze aldığı anlar gözümde canlanır. Charlie'nin eşsiz karakteri, vurdumduymaz ve kendine özgü tavırlarına ve otoriteye boyun eğmemesine hayranlık duyarım. Hayallerinin peşinden koşup Carpe Diem diyen Neil için ne demeli? Babasının çizdiği hayat yolunu yürümemek için ölümü seçmesi. Her defasında gözlerim dolar hem okurken, hem filmi izlerken o sahneyi. Peki ya Todd Anderson! Sevilmeye muhtaç içine kapanık çocuğun içinden mükemmel bir şair çıkması. Ve o meşhur son sahnede öğretmenlerine olan bağlılıklarını göstermeleri ise bu zamana kadar izlediğim en iyi sahnelerden biridir. Her anıyla çok özel bir kitap ve filmdir benim için... 《●》 Son olarak Thoreau'nun en sevdiğim alıntısıyla bitiriyorum. "Ormana gittim çünkü bilinçli yaşamak istiyordum. Derinlemesine yaşamak ve hayatın iliğini emmek istiyordum."

Ölü Ozanlar DerneğiN. H. Kleinbaum · Bilge Kültür Sanat Yayınları · 201626,1bin okunma

·

29 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.