Hayatımdan bir anı
Bir gün akşam saatleri, işten çıkıyorum. Otobüs bekliyorum. Kulağımda son ses müzik. Karşımda bir kız, bir kaç "insan". Bir çocuk yaklaştı kıza doğru, elinde yasemin. Hiç unutmam o anı, bazen olur ya hayatımızda bazı anlar düşüncelerimizin dönüm noktasında yer alır. İşte o anlardan biriydi benim için. Hayatımda unutmadığım bir kaç anımdan biri. Çocuk çiçeyi uzattı, kız hiç umursamıyor bile, bakıyorum çocuk bir şeyler söylüyor. Neyse, kız çocuktan uzaklaştı. Kulaklıklarımı çıkardım çocuk bir kaç kişiye daha yaklaştı. Abi çiçek almazmısınız diyor. Hiç umursayan yok. Çocuk ya, çocuk, dilenmiyor, emeyiyle para kazanıyor, kiii dilense nolur, çocuk o. Baktım çocuk çook üzgün. Yakınlaştım çocuğa. Neden çiçek satıyorsun diye sordum? Verdiyi cevap o küçücük bedeni için fazla ağırdı, anneme ilaç alacağım dedi.Ben kendimi ağlamamak için zor tuttum. Aslında ona değil, o çocuğu getirdiyimizi bu duruma, bu sisteme ağlıyordum, ona yardım etmeyen o insanlara, derdini bile dinlemeyen o insanlarin durumuna acıyordum. Çiçeğin parasını verdim. Çiçeği uzattı, almadım, kendi içimde belki bir başkasına satar da ondan da para kazanır diye düşündüm. O an cebimde çok param olsaydı hepsini verirdim hiç tereddüt bile etmeden. Sonra otobüs geldi, ve gittim. Eve gidince çok pişman oldum keşke yaşadığı yeri öğrenseydim, en azından yardımım dokunurdu diye düşündüm hala da düşünüyorum o çocuğu. Bir daha o çocuğu hiç görmedim o durağa kaç kere gittim belki bulurum diye, gözlerim hep o çocuğu aradı, amma yoktu.Düşünüyorum da ne kadar ihtiyacı varmış ki, o dilençilik yapmıyordu, elinde bir çiçekle insanlardan yardım istiyordu aslında, küçücük yaşıyla koskoca adamlardan bile gururluydu. O gün başımı yastığa o kadar huzurlu koydum ki, o çocuğun acısını gerçekten hiss etmişdim. Doğru söylüyordu çünki. Hem yalan söylese nolur, küçücük bir çocuğa o yalanı söyletenler utanmalı, ama o çocuğun annesi gerçekten hastaydı. Acısını kalbimde hiss etmişdim. Tolstoyun çok sevdiyim bir lafı var "Acı duyabiliyorsan canlısın, başkasının acısını duya biliyorsun insansın". İşte ben de o gün anladım benim tam anlamıyla mutlu olmam için yer yüzündeki bütün çocuklar mutlu olmalıydı. İşte tam da o zaman anladım ben çocuklarla, çocukların yanında olduğum zaman mutluyum. Bu aralar kendim için bir şeyler yapmak geliyor içimden sonra ansızın dünyanın, çocukların, hayvanların düştüyü durum geliyor gözümün önüne ve bütün isteklerimi öldürmek, yalnız onlara yardım etmek istiyorum.Belki de benim içimdeki istek tam da budur. Mutlu insanların mutluluğundan duyduğum mutluluk.Tam da bu.
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.