Olgunlaşmak bir şeylerin farkına varmak mı demektir?
Ben doğduğumdan beri koşuyordum. Oldukça hızlı bir şekilde. Neden mi? Sanırım imkansız denilebilecek türden bir yaşam için, bir başkasının hayatını yaşamak için. Bu kişiye karşı hep bir hayranlık duymuşumdur. Çocukken bir dönem onun "melek" olduğunu bile düşünmüşlüğüm yok değil. Sanki düşeceğimi öngörürmüş gibi beni ellerimden sıkı sıkıya tutar gibi gelirdi her zaman. Kısacası benim hayatımın oldukça merkezi bir noktasının payandasıydı. Sadece bana karşı da değil bu güzellikleri, etrafına her yere peri tozu serper gibiydi. Canlısından tutun da cansız varlığına kadar. Sanki bahçemizdeki bütün çiçekler onun için yeşerirdi, "melek" in gül yüzünden pay alsınlar diye. Şimdi söyleyin bana böyle bir kişinin yerinde olmak istemez miydiniz? Onun yaşam dolu gülücüklerine sahip olmak istemez miydiniz? Onun zamanın bile yaşlandıramadığı çocuk kalan yüreğinden istemez miydiniz? Her neyse, anladınız işte nasıl bir "melek" in yerinde olmak istediğimi. Çocukluğumdan başlayan bu koşuşturma ise ister istemez bir noktadan sonra beni yordu ve gittikçe yavaşlamaya daha sonrasında ise durmaya başladım. Bu durmanın ne kadar sancılı olduğunu anlamışsınızdır. Eminim ki siz de yaşamışsınızdır ya da yaşayacaksınızdır. Yıllarca mutluluk arayışında olan bir keşişin yanlış yolda olduğunu fark ettiği anda yaşadığı hayal kırıklığı gibi bir şey benimkisi.Tabii ki bu koşuşturmanın avantaj olarak saydığım noktalarının olduğu gibi dezavantajları da var. Mesela ben çocukluğum ile ilgili oldukça az şey hatırlıyorum. Hızlı yaptığınız bir tekrarın çok çabuk unutulması gibi. O duraklamaya gelecek olursak işte orasını anlatmakta güçlük çekiyorum. Ha, bu duraklamanın olduğu anı anlatsam daha anlaşılabilir sanırım. Okuldaydım ve yakın bir arkadaşım benim hakkımda şunları söylemişti: Sen de diğerleri gibisin. Bu söz herkese karşı aşırı mükemmeliyetçi benliğimi gerçekten çok kızdırmıştı. Eve gittiğim an kimsenin evde olmadığını anladığımda gözlerimden yaşlar süzülmüştü ve bir baktım ki saçlarımı çekiyor, nefes alabilmek için ellerimle göğüs kafesimi yarmaya çalışıyorum. İçimdeki benlik arkadaşımın "Sen de herkes gibisin" sözünü onun kulağına getirdiğim için benden öcünü bu şekilde alıyordu. Yani bana zarar verip nefessiz bırakarak. Umarım neler yaşadığımı az da olsa anlayabilmişsinizdir. Çünkü buna şimdiki ben olmasa da hırpalanan benin çok ihtiyacı var. Şunu da eklemek isterim ki mükemmeliyetçi benliğimle olan savaşım sona ermiş olmasa da dalganmanın şiddetinin azaldığı kesin. Umarım benim gibi varoluşsal sancıları olan kişilere yardım edebilmişimdir.
Küçük bir soruyla sizi baş başa bırakayım. Olgunlaşmak bir şeylerin farkına varmak mı demektir?Çünkü ben olgunlaştığımı hissediyorum.
·
5 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.