Herzamanki gibi oturdu
Gökkuşağı kadar uzun hasretlerini,
Umutlarını,acılarını sığdıramadığı masasına
Karanlığı pek severdi;
Çünkü yalnızlığın üstünü örten başka dostu yoktu
Zavallı gönlü ona hiç merhamet etmiyordu.
Çocuksu gözlerinde büyümenin, açtığı yara
Acıların bıraktığı izleri taşıyan yüzünde
inciler bırakıyordu.
Ağlamak istedi, söylemek