Görünen

Montaigne Cicero gibi insanın kamusal hayatta ,insanların arasında ya da mesleğin icra ederken tam olarak kendisi olmadığını düşünür. İnsan yalnızlıkta, tefekkürde ve okuyarak kendisi olur.

Aylaklık boş olmak değerini yitirerek tembellikle eşanlamlı olmuştur.

Dürüstlük insan ilişkilerinin kurulmasında vaz geçilmez olanıdır.

İnanç, sadakat, güven ve sırdaşlık, hepsi birdir..

Dürüstlük, kötülük ,kurnazlık ,maske, aldatma, hile olmamasıdır.

Kısaca, dürüstlük, sadakat, görünen ile olunan, gömlek ile ten arasındaki uygunluğun güvencesidir.

Canın istediği gibi, düzensizce, belirli bir yöntemi izlemeden bir kitaptan ötekine geç...

İç savaş, savaşların en kötüsüdür, öyle ki ertesi sabah özgür bir insan olarak uyanıp uyanamayacağını asla bilemez, hayatta kalmak için şansını kadere bırakır insan.

Şu anki zavallı durumumuzda, alışmak doğanın bize verdiği gerçek hediyedir, çünkü doğa duygularımızı uyutarak bütün kötülüklere dayanmamızı sağlar.

Kendime sürekli yönelttiğim dikkat başkalarını da aynı dikkatle değerlendirmeme yol açıyor, bu kadar mutluluk ve açıklıkla yaptığım çok az şey var.

Sözün yarısı konuşana, öbür yarısı dinleyenedir.

Bütün dünya bir tiyatro oyununda oynuyor .Petronius

Gençler samimiyet, doğruluk ve dolayısıyla olunanla görünüş arasında mükemmel bir birlik, yüce bir şeffaflık düşler.

Hamlet tüm saray adetlerini ve uzlaşmalarını reddeder Kraliçe olan annesine
“I know not ‘seems” diye bağırır. BEN GÖRÜNÜŞ TANIMAM.

Öncelikle belirtmeliyim ki tam puan vermemin nedeni-ki genelde yapmam- karakterlerde kendimi bulabilmem ve onların yerine kendimi koyabilmem, onlarla bütünleşebilmemdir.

Adından da anlaşılacağı üzere iki baba ve iki oğul bulunmakta hikayede. Bazarov ve Arkadiy, Vasiliy ve Nikolay. Görünen aksine, babalar ve oğullar başka karakterleri de ayrıca kapsar, ama biz uzatmamak için buradan devam edelim. Oğulların(Bazarov ve Arkadiy) hayata bakışları birlik içinde: Nihilizm. Bunun hayata yansıması ve yansı(ya)maması olaylara, konuşmalara oldukça güzel yedirilmiş. Babaların oğullarıyla ilişkilerinin ne kadar farklı olabileceği tek resimde anlatılmış. Kitabın son bölümlerinde düğümlerin çözülmesiyle edebi bakımdan eser, kanımca, zirveye ulaşmıştır.

Kusursuz cinayeti işlemek mümkün mü?

Cevabınız evetse, çok yanılıyorsunuz.

Sevil Atasoy, bütün hayatını bu soruya adamış bir kriminoloji uzmanı. Öyle ki, Türkiye'de adli bilimler diyince akla gelen ilk isim olacak kadar başarılı bir profesör. Bütün kitaplarını okudum, yaptığı bütün işleri dikkatle takip ediyorum yıllardır. Kendisine olan sevgimi burada uzun uzun anlatmak isterdim ama, konudan sapmayalım. Dersimiz cinayet!

Söz konusu kitabımız bütün Sevil Atasoy kitapları gibi inceleme türünde yazılmış. Kısa kısa bölümlerden oluşan kitapta bizlere gezegenin dört bir yanından ilginç vakalar anlatıyor sevgili Atasoy. Dili sade ve samimi, gerçeklerden sapmamak adına kurgu katmamış sayfalara. Bir bilim insanı nasıl yazabilirse öyle yazmış. Her vaka farklı bir dünyaya götürüyor sizi. Dna analizinin kriminal tarihindeki yeri ve önemi, insafsız yargılara kurban giden masumlar, ilginç seri katiller, çözülmesi imkansız gibi görünen sözde kusursuz cinayetler... Kriminolojiye hayatını vermiş biri olarak okurken hiç sıkılmadım. Son sayfayı da bitirdiğimde yine bir Sevil Atasoy klasiği dedim içimden. Sevgim bir doz daha arttı. Ahh seninle katil kovalamayı çok isterdim kadın !

Bütün kitaplarını okuyun. Kusursuz cinayetin olmadığına sizi ikna etmekle kalmayacak, aaaa nasıl yaaa? tarzı tepkiler vereceğiniz oldukça ilginç olaylara şahit olacaksınız.

Katillerden korkanlara bile kriminolojiyi sevdiren kadın. Cinayet diyince aklıma gelen ilk insan. İyi ki yazdın kıymetlimisss!

Hepimiz çoğu zaman bu kaçamak yolu tercih etmişizdir. Ama bize gerçekten kötülük yaptıran içimizdeki şeytan mıydı yoksa bizim bir türlü engel olamadığımız tembelliğimiz , nefsimiz veya acizliğimiz miydi? Bunu çok güzel bir şekilde gözler önüne seren Sabahattin Ali içimi okşayayacak , ısıtacak ve duygularıma tercüman olacak yazımıyla yine beni etkiledi. Bir yerinde “ Kalabalık beni sahiden sıktı. Ben ikide birde böyle oluyorum, bazan bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek
kadar seviyorum, bazan da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu
nefret filan değil... İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile... Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim
oluyor ki, etrafımda küçük bir
hareket, en hafif bir ses bile
istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi kendimi doyurduğumu hissediyorum. Kafamda, hiçbir şeyle
değişilmesi mümkün olmayan
muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor... Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bütün bu
beynimde geçen şeyleri teker teker,
uzun uzun anlatacak birini. O zaman
ne kadar hazin bir hal aldığımı
tasavvur edemezsiniz. “ demiş Sabahattin Ali.