366 syf.
9/10 puan verdi
·
Beğendi
"Kitap adını, heykeltıraş olan bir seri katilden alıyor. Bu katil çok zeki ve yetenekli. Fakat bir seri katile dönüşmesine sebep olan şeyler var. Öldürdüğü kişileri istediği bir şekile getirip onları, heykelini yapacak malzemeler olarak kullanıyor. Kitapta bir de seri katilin yaptıklarını çözüme kavuşturmak için çabalayanlar var. Gerilim sevenler için okunabilecek bir kitap. Çünkü her sayfası ayrı bir gerilim ve bunu okuyucusuna hissettiriyor. Bu da bir sonraki sayfayı okumak için aşırı merak uyandırıyor ve kitabı baya sürükleyici yapıyor."
Heykeltıraş
Gregory Funaro
"Her hikayenin üç yönü vardır: Senin yönün, diğer tarafın yönü ve gerçek. Maalesef sonuncusu, her zaman açıkça ortada değildir."
Sayfa 101Kitabı okudu
"Efendim siz, Tuhaflıklar Müzesi'ndesiniz. Ve burada, büyüyle ilgili öğrendiğim bir şey varsa o da sevginin en güçlü büyü olduğudur."
Sayfa 309Kitabı okudu
"Bana anneni hatırlatıyorsun."
Sayfa 151Kitabı okudu
"Seni bulmam bu kadar uzun sürdüğü için üzgünüm. Ama söylemeliyim ki şu hayatını kurtarma işi giderek bir mesleğe dönüşüyor."
Sayfa 134Kitabı okudu
"Su altında Avalon'a açılan bir kapı olduğunu mu düşünüyorsun?"
"Düşünmüyorum eski dostum, biliyorum."
Sayfa 144Kitabı okudu
Profesör Bricklewick aynayı babama geri verdi. "Büyünle muhatap olmak istemiyorum, Alistair Grim. Bana keder ve acıdan başka bir şey getirmedi."
Sayfa 100Kitabı okudu
"Garip değil mi? Topladığım onca tuhaf şeye rağmen kalbimin derinliklerinde her zaman böyle basit şeylerde, mesela elinde oltasıyla bekleyen genç bir delikanlıda daha fazla sihir olduğunu biliyordum."
Sayfa 65Kitabı okudu
"Babam balık tutmanın boş bir iş olduğunu düşünürdü. Yine de her zaman bana katılmasını isterdim. Sihir, biriyle paylaşabildiğin zaman çok daha zevklidir."
Sayfa 65Kitabı okudu
Babam gülümsese de gözlerinden üzüldüğünü anlayabiliyordum. Smears'larla yaşadığım hayattan her bahsettiğimde hep böyle görünüyordu. Acımanın da ötesinde bir şeydi bu. Alistair Grim, kaybettiğimiz onca zamandan kendini sorumlu tutuyordu ve söylediğim hiçbir şey bu durumu düzeltmeye yetmiyor gibiydi.
Sayfa 64Kitabı okudu
Bakışları denize kayarken suratında yine o ifadeyi gördüm.
"Bu kadar üzgün göründüğünde ne düşündüğünü sorabilir miyim?"
Bana döndü. "Gözlerimi görmeden üzgün olduğumu anlayabiliyor musun?"
"Sanırım evet. Kardeşin William'ı özlediğin için mi?"
Nigel bir süre sessiz kaldı, sonra tekrar denize döndü. "Hayır, William'ı değil," dedi. "Artık onu pek düşünmüyorum."
Sayfa 193Kitabı okudu
