Yorgunum be çocuk…
Yoruldum artık zamansız düşmelerden,
Ben kimim diye sorup durmaktan kendime, yoruldum…
Eskiden ne de güzeldi her şey hatırlar mısın?
En büyük hayalimiz, vitesli bir bisiklete sahip olmaktı.
Ninemizin elimize tutuşturduğu salçalı ekmeğin keyfini sürerdik…
Hatırlar mısın kırmızı sandalyemizi?
Her gün üzerine koşarak oturur,
Ayaklarımızın yere ne kadar yaklaştığını hesaplardık,
Bazen hile de yapmadık değil hani…
Büyümenin büyük bir şey olduğunu sanırdık.
Yanıldık çocuk, çok yanıldık…
Biz büyüdükçe bizimle büyüyenleri fark edemedik,
Acılar büyüdü, dertler büyüdü…
İçimizde açılan yaralar büyüdü,
Göz yaşlarımız büyüdü,
Pişmanlıklarımız ve keşkelerimiz büyüdü…
Yüreğimiz bizimle büyüyenlere hep küçük geldi… /V. Şentürk