Kıyam, rükû ve secde...
Benimle birlikte aynı düşüncede olanların, toplumsal sorumluluk duyanların, gençliklerini özgürlük ve düşünce mücadelesi ile geçirenlerin çoğu, evlendiklerinde kıyama durdular. Baba olunca rükuya eğildiler. Çocukları ikilenince secdeye kapandılar. Çocuk üç tane olunca zillet, hırs, bencillik ve para biriktirme uçurumuna yuvarlandılar. Halkçılık ve hakçılık düşüncesi yavaş yavaş yüreklerinden silindi, kafalarından uçup gitti. Bankaya borsaya, ticarete, işe güce daldılar. Ev, araba, tezgah, zevk, gezme, tatil vs. derken değiştiler.
Ali Şeriati|
Hepimizin hikayesi benzer. Biri geldi, beklemiyorduk zaten. İstemeden sevdik, aşık olduk. Gezdik, dolaştık. El ele tutuştuk, öpüştük. Uzun mesajlaşmalar yaşadık. Geç saatlere kadar çenemiz durmadı. Hayaller kurduk, olmadı. Diledik, tutmadı. İlgi istedik, merak edilmek istedik, daha çok sevilmek istedik. Olmadı. Sorsalar hakettik, sormadılar yalnız hissettik. Biz kalplerimizi istemeden kırdık, sorsalar hepimiz masumduk. Fakat gerçek şu ki; en çok sevdiklerimizi kırdık. Biz hayatlarımızın ağzına işte böyle s.çtık..
küçüklüğümüzde 23 nisan günleri, ankara'da devrim ilkokulu bahçesinde siyah önlüklerimiz, beyaz yakalarımızla toplanıp, "bugün 23 nisan neşe doluyor insan" diye diye ulus alanı'ndaki atatürk anıtı'na doğru yürürdük hep birlikte.
bugün 23 nisan, neşe doluyor insan...
bugün, ulusal egemenliğimizin kurulması yolunda atılan en güçlü
Güzel
Bir yazı okudum, şöyle bitiyor ; "Çok sevmek değil, mühim olan güzel sevmekti. Yalnızca güzel sevmek."
Kilometrelerce süren bir haklılık..
“Çok sevmek değil, mühim olan güzel sevmekti. Yalnızca güzel sevmek.”
Kilometrelerce süren bir haklılık.
Çok sevmek değil, mühim olan güzel sevmekti. Yalnızca güzel sevmek. Kilometrelerce süren bir haklılık.