Yepyeni bir yolculuğun eşiğindeydim.
Sizin dünyanız aklı başında insanların dünyası ise bırakın ben çıldırayım.
Ben kötü şeylere inanmam.
Ben doğrulara inanırım.
Ben iyi sözlere inanırım.
Dağ başında da gelip bulurlar seni.
Buldular beni.
Sonra çocuklar var.
Sonra özellikle çocuklar var.
Ne iyi ki çocuklar var.
Anladı bütün söylediklerimi Muhtar. Ama gene de, ne yaptığımı, ne yapmak istediğimi anlamamış gibi bakıyor yüzüme. Gözlerimden içeriye. Sanki anlamı gözlerimde arıyor.
Kapı vurulur.
"Gün doğumuyla gelen haberci iyi haberler getirir."
Gider açarsın kapıyı.
Dedim ya, aslım buralı değildir, dedi.
Evin burda ama, dedim.
Bu yeter mi? dedi. Şimdi senin evin de burda, sen buralı mısın?
Ama benim evim, gerçek evim değil bu, dedim.
Çocukların defterleri. Bakalım cümlelerine. Hayır, daha sonra.
İlkin çayımızın suyunu kaynatalım. Sonra kitaplarımıza bakalım. Daha açmak fırsatını bulamadığımız kitaplara.
Çünkü, biliyorsun değil mi, okur olmak da biraz öğrenci olmaya benzer.
Benzemez. Öyledir.
Burda bir başka hayat da olmalı.
Onu arayalım.
Herkes, "kendine gelmek" der, biliyorum, bense kendimi buluyordum.
Üç kez gömülmüş.
-Demek üç kez ölmüş-
Bin kez ölen de var.
Bin kez gömülmese de.
Sayfa 123Kitabı okudu
İnsanlar ölmesin demiyorum
istediğim ölümsüzlük değil
Ne kendim, ne başkaları için
İstediğim, çocuklar ölmesin
Çocukların ölümüne
dayanamıyormuşum demek