Halil Cibran

Kimimiz mürekkep gibidir, kimimiz kâğıt.
Bazımızın siyahlığı olmasa, beyazlık sağırlaşırdı.
Ve bazımızın beyazlığı olmasa, siyahlık kör olurdu.

Ben hakikati bilmiyorum. Ama cehaletimin önünde tevazuyla eğiliyorum. Övüncüm de bundandır, kazancım da.

Evlilik günümüzde gülünç ve üzücü bir ticarettir. Düzenlenmesi de, genç erkeklerle genç kızların babalarının elindedir. Yavuklular ara bir kazançlı çıkarlar, ama ana babalar her zaman kaybederler. Kızlar, mal gibi bir evden öbürüne taşınırlar. Zamanla neşelerini yitirirler ve terk edilmiş eski bir mobilya köşesinde ömür tüketirler.
Uygarlık bugün her ne kadar kadının bilinçlenmesine yardımcı oluyorsa da, bu karşılık, erkeğin açgözlülüğü yüzünden, acılarını da çoğaltmaktadır. Dün kadın mutlu bir hizmetçiyken, bugün mutsuz bir metrestir! Dün gün ışığında kör gibi yürüyordu, şimdi duru görüşüyle, koyu karanlıkta yürüyor! Bilgisizliği içinde güzel, sadeliği içinde erdemli ve zayıflığı içinde güçlüydü. Şimdi oyunlarıyla çirkin, zekasıyla yüzeysel, bilgisiyle de kalpsiz bir hale geldi. Güzellikle bilginin, incelikle erdemin, beden zayıflığı ile ruh gücünün tek bir kadında birleşeceği gün gelecek mi? Ben manevi bir gelişimin insani bir yasa olduğuna ve yetkinliğe yaklaşmanın ağır işleyen bir süreç olmasına karşın sonunda hedefe ulaşılacağına inananlardanım. Kadın bir yönde ilerliyor, başka yönde geriliyorsa, bunun sebebi dağların doruğuna varan zorlu yolun hırsızların tuzaklarıyla ve kurt inleriyle dolu olmasıdır!

İçinde hazzımı barındıran bir acıdan yakınmam ne garip!

Siz, isimsiz adam, bu mezara benim kalbimi de gömdünüz... Kollarınız ne kadar güçlü!

Ancak, şimdiye kadar tek bir hakikati anladım: İçtenlik bütün eylemlerimizi güzel ve asil kılıyordu.

Bana mutluluktan söz etme, bu sözcük mutsuzluk kadar canımı yakıyor...