"Atticus, o gerçekten iyi bir çocuktu..."
"İnsanların çoğu iyidir, Scout, yeter ki sen onları birgün gör."
“Tom Robinson bir zenci Jem,” dedi. “Dünyanın bu bölgesinde hiçbir
jüri, ‘Seni suçlu buluyoruz ama çok suçlu değilsin,’ diyemez. Ya böyle bir
suç için doğrudan doğruya ölüm cezası uygulanır ya da davalı suçsuz
bulunur.”
Bunu nasıl yapabilirler? Nasıl ?
“Bilmiyorum. Yaptılar işte. Daha önce de yapmışlardı. Bu gece de
yaptılar. Gene yapacaklar. Böyle bir şey yaptıkları zaman galiba sadece
çocuklar ağlıyor. İyi geceler!”
“Bence onların bunu görmesine izin...”
Atticus, “Burası onların ülkesi kardeşim,” diyerek Alexandra halanın
sözünü kesti. “Bu ülkeyi bu hale biz getirdik. Böyle şeylerle başa çıkmayı
öğrensinler.
Aaaa........ inanamıyorum :((
Yargıç Taylor, jüri üyelerine tek tek sorarken gözlerimi sımsıkı kapattım.
“Suçlu... suçlu... suçlu... suçlu...”
Öyle bir yer kaldı mı ki?
Ama bu ülkede öyle bir yer vardır ki, orada bir dilenci Rockefeller, bir
aptal Einstein, bir cahil herhangi bir kolej müdürüyle eşittir. Aynı haklara
sahiptir. Baylar, bu yer bir mahkemedir. Bu Birleşik Devletler Yüksek
Mahkemesi olabildiği gibi herhangi bir eyaletin küçük mahkeme salonu da
olabilir. Başka birçok kurum gibi bizimkinin de bazı eksiklikleri elbette
vardır. Ama bu ülkede, mahkemelerimiz eşitçidirler ve mahkemelerimiz için
de bütün insanlar eşit yaratılmışlardır.
Fakat bütün bunlar yalnız bir ırkı değil, bütün
insanlığı ilgilendiren suçlardır.
...istekleri bozduğu kuraldan daha güçlü olduğu için bozmakta
sakınca görmedi.
“Ağlamak mı Bay Raymond, neye?” diye sordu Dill. Erkek olduğunu
kavramaya başlamıştı sanırım.
“İnsanların birbirlerine verdikleri acıya... Kimilerinin hiç düşünmeden
neden oldukları felaketlere. Beyazların siyahlara yaşattığı cehennem
hayatına... Onların da birer insan olduklarını akıllarına bile
getirmeyişlerine...”
Aramızda kalsın Bayan Finch, ben
içkiye düşkün değilim. Ama hiçbir zaman yaşadığım hayatı, yaşamak
istediğim hayat olduğu için yaşadığımı anlayamayacaklar.”