Sen de benim gibi, seni sevmeyeni sevdin hep. Sana acı çektireni... Seni aramayanı, telefonlarına çıkmayanı, çıkınca seninle bir küfür gibi konuşanı sevdin... Sen de benim gibi seni incitip, üzeni sevdin hep.
Bilirsin, dünyanın en kolay, ama en riskli rolüdür iyi kalpliliği oynamak...
Ben aşk için vaktimi hiç sakınmadım.
Sayfa 52 - Tekin YayıneviKitabı okudu
Arkadaşların çok uzaklara gitti.
Sevmeden seviştiler özgürlük adına
Kaptırmadan kendilerini hiçbir şeye,
bütün hazları tattılar.
Sense evinde kaldın,
acıları gömme töreninde.
Katı kuralların vardı,
tutucuydun onlara göre. Döndüler sonra birer birer
sana sordular yine de kaderlerini.
neydi yaşamak, neydi hayatın anlamı... Bütün yanlış ilişkiler seni yurduna getirdi.
Artık biliyorsun yere düşünce ne kadar
acıyacağını kalbinin.
Sevgim seni yurduna getirdi..
Eski bir kadınsın sen,
Aşkı öğretmek için celladını tekrar tekrar dirilten...
"Nasıl da unuttuk, kimsesiz odalarda, işte vaktidir kendimizden kopmanın, dediğimiz o sonsuzluk anlarının bizi herkesten ayırdığını."
Hasta sınıflardan geliyorduk... Hasta bir toplumdan. Çünkü orada sevgi başarı kutusunun içindeydi ve bu kutu sonsuza dek kilitliydi.
İnsan ancak birine inanıyorsa onu kıskanırdı...
Hayalleri azalınca insan daha çabuk yaşlanır.
Gerçekten seven ve acı çeken insanların sırrı olabilirdi
Doktor, neden beni önünüzdeki kitapta arıyorsunuz? Ben düşündüğünüz gibi olmak zorunda mıyım? Neden bana bir sıfat yakıştırmak istiyorsunuz? Ben bana yakıştırılan sıfatlardan kurtulabilir miyim diye size gelmiştim, beni yanıltmayın.
İnanç bitince, utanç da biter.
İnsanın hayalleri azalınca daha çabuk yıpranır, her şeye üzülür, alınır...
Sevmek, insanın çok yakın hissettiği birinde kendisine merhamet duymasıydı.