"Nasıl da unuttuk, kimsesiz odalarda, işte vaktidir kendimizden kopmanın, dediğimiz o sonsuzluk anlarının bizi herkesten ayırdığını."
Sen daha yokken, ben nereye gitsem, sana doğru bakardım...
Sayfa 11Kitabı okudu
Gideceğin en büyük kıta arka odan.
İçerden sesleri geliyor annenle babanın,
Yanlış ilişkiler ayaklarını yerden kesiyor.
Artık biliyorsun çarpınca duvara
ne kadar acıyacağını kalbinin.
Sevgim seni yurduna getirdi.
Sayfa 25Kitabı okudu
Oysa düşkün de olsalar
prensesler iyi bilmeliydi
kimlerle tarihe geçeceklerini
vurulmuş bir insanla kurtulmayı düşlemenin
onu bir kez daha vurmak olduğunu...
Sayfa 53Kitabı okudu
Büyümek dedikleri aslında bu korkunç boşlukta hep üşümektir, hep üşümektir... Hep üşümektir... Hep üşümektir...
Sayfa 64Kitabı okudu
Aslında ben uğradığım ihanete değil, artık hiçbir şeyin beni şaşırtmadığına üzülürdüm...
Üzüntü ve yaralanmak ne kadar hesaplanmış olursa olsun, yine de her şeyi böyle bile bile yaşamak korkunçtu!..
Sayfa 79Kitabı okudu
Neden, doktor, yaşadığımız çelişkileri ille de hep annemize babamıza, onların tutumlarına, karakterlerine bağlarsınız, hiç anlamam.
Bu hataya ben de düştüm. Onları hayatın duvarlarına her çarpışımda, takıldığım her engelde suçladım. Böylesi kolayıma geliyordu çünkü... Doktor, biliyorsanız, bize hayatı öğretin. Hayattan kolaylıkla nasıl
Sayfa 78Kitabı okudu
Kaybedecek hiçbir şeyim yokken nasıl biri olacağımı merak ediyordum.