Seni sevdikçe büyüyen korkularımdan
Beni sevdikçe çoğalan inançsızlığından
Bir ev yapayım kendime
Bir ev
Dünya benim gergin, telaşlı, hep geç kalmışlığımı yüzüme vuran aynamdı...
Sevmek, insanın çok yakın hissettiği birinde kendisine merhamet duymasıydı.
Hasta sınıflardan geliyorduk... Hasta bir toplumdan. Çünkü orada sevgi başarı kutusunun içindeydi ve bu kutu sonsuza dek kilitliydi.
İnsan ancak birine inanıyorsa onu kıskanırdı...
Yıllardır terkedilmiş ara istasyonlar gibiyim... Kederli, gizemli, ıssız... Kimi kapılarım örtük ebediyen...
Kimseyle bir derdim yok, sadece iyi kalpli, okumuş, acemi bir serseriyim ben.
Hiç umut yoktu sende,
O yüzden vazgeçilmezdin,
Vazgeçilmezimdin...
Sayfa 11Kitabı okudu
Gerçekten seven ve acı çeken insanların sırrı olabilirdi