Herkes yanılır. Hayat doğrularla yanlışlardan oluşur. Neyin doğru olduğunu sadece yanlış yaparak öğrenebiliriz. Yanlış yapmak zayıflık ve aptallık sayılmaz, ama yanlış yapmayı sürdürmek böyle sayılır.
Nevâl El-Seddavi
Herkes yanılır, tanıdım der tanıyamaz, iyi der kötüdür, kötü der iyidir, yanılmak iyidir yanılmamayı öğretir dünyanın yanılsama döngüsünde.
Dreakj
HERKES YANILIR VESSELAM...
"Yanılmışım,
Medeniyetler ideoloji sayesinde ayakta durur"
Cemil Meriç
Evet hayat bir tiyatro perdesi. İnsan hayatı perde perde ..Ömür merdiveninin her bir yılı bir perde ,bebeklikte yanağında beliren tüyler bir perde ,en haylaz çocukluk çağı bir perde ,rüzgarda savrulan saçlarıyla fidan gibi gençliği bir perde ,olgunluğunda alnındaki kırışıklıklar bir başka perde ,boynu bükülmüş ihtiyarlık başka başka perde..Sayısız perdeler açılır böyle insan ömründe ..Perdeler biriktikçe kitap sayfaları gibi birikirler ardarda… Her perde bir sahne, her sahnede bir tiyatro ,her tiyatroda kendisi dahil değişen oyuncular, dekorlarıyla perde perde …Güneşlik ve tül perdeleri gibi ardarda asılacak olursa hayalde bu perdeler, bir kitabı andırırlar yandan bakılabilinirse şayet onlara ..Ama o açıdan bakabilmek; herkesin,o perdelerin sahibinin nezdinde herkes olmadığı kimselere mahsustur ancak.. Çünkü herkes önden, yani son perdeden bakar daima ona, ve son perdesini görür sadece.. Ve hep yanılır bu yüzden herkes..onun hakkında…arkasındaki perdeler görünmez o sığ bakışla herkese.. Ve perdelerin en gerisinde, resimsiz , teffekküre açık, çizgili ,perdeleri açan beyaz kapak ,en önde hâlâ bitmemişse son perde durur . Perdeler renk renk soluk yada canlı ama yenisi hep bir gizem ... Belki sonuncusu sondur bu perdelerin, belki daha var açılacak bir kaç perde .. Sonuncusunun sonunda sahneyi karartan perde; son kapak katran siyah. Bu âmâ olana bile olur ayan . Sonrasında biter perdeler ,görünür açılınca ışıklar ,açığa çıkınca perdesiz gerçekler..
e.
BİR GÜN BAŞINA GELİR
Herkes ettiğini bulur akibet
Eyilik kötülük peşine gelir
Nefis ile şeytan ortak melanet
Gizli dedikleri hoşuna gelir
İnsan oğlu elbet yanılır şaşar
Tövbesi kabuldür çünkü bir beşer
Kısmet değil ise ağzından düşer
Eğer nasip ise dişine gelir
Tamaha bir başka dünyanın tadı
Kendi çıkarına yapar inadı
Atasın sevenin sever evladı
Oğul bir gün baba yaşına gelir
Karamehmet derde düşün sonunu
Kim neylesin şöhretini şanını
Laf eyleme kulun düşkün yanını
Döner bir gün senin başına gelir
ÇUKUROVALI ÂŞIK KARAMEHMET
ÖLÜM SESSİZLİĞİ...
İnsan hep yarım, asla tam değil. Ölümün gölgesi her şeyin biraz üstünü örter, her şeyi biraz eksik bırakır. Herkes tamamlanmak için çırpınır da durur dünya denilen çukurda, ama kimse bilmez ki dünyayı takip eden bir gölgenin olduğunu. Herkes ani yakalanır ki zaten anidir ölüm, aniden gelir ve örter üstümüzü... kimisinin midesi yarımdır, kimisinin çocukluğu, kimisinin gençliği, kimisinin kalbi... en kötüsü de ne biliyor musunuz? Kimse bilmez o gölge üzerine düşüne kadar eksik olduğunu, herkes kendi tamlığında yanılır...