Tanrım, çayı demledim...
Daha önce hiç bu kadar ölmemiştim.
Sayfa 177 - Kırmızı Kedi YayınlarıKitabı okudu
Artık hiçbir sözcüğe, hiçbir ağlamaya inanmayan kadınlar. Artık hiçbir gecenin geçmesini beklemeyen kadınlar. Artık kimsenin gelmeyeceğini ve ölümün sıcak bir yatak olduğunu bilen, hayatları, eteklerini düzeltmekle ve ne olursa olsun çayı masaya getirmekle geçmiş kadınlar. Kimse onları sevmedi. Hiç kimsenin sevmediği kadınlar var dünyada. Bunu anlayabilir miyiz acaba?
Sayfa 100 - Can yayınları
Oturmayı seçtiğimiz mekanlar, karşılaşmayı umduğumuz insanlar, yaşamayı istediğimiz anlar zaten yaşanıyor şu an. O yola çıktığımızda bunu yapan o kadar çok insanla karşılaşıyoruz ve hiç tanışmadan hiç konuşmadan anlatabiliyoruz ki ne kadar kalabalık bir yolda olduğumuzu görüyoruz. Orda olanlar ulaşılmaz gibiyken birden denk geliyoruz sanıyoruz. O insanlar her zaman o yolda. Kimi geride kalıyor kimi olduğun anda kimi sana ileride eşlik edecek. Önündeyse ve denk geleceksen dinlenesi tutar ve denk gelirsin.
Sen istediğin yola benliğinle çıktığında her şey yoluna serilir. Gittiğin mekanları değiştir demek değil bu. Her şey tamamıyla sana bırakılsaydı, imkanlar ve şartlar ne olursa olsun o bir bardak çayı orda mı içerdin? Her şeyi çıkarınca geriye kalan ne istiyor? O sensin işte. Adından, işinden, kimin neyi olduğundan, ünvanından, yarattığın kimliğinden dışarı çıkınca kalan neyse sen olsun. Karşına da senin gibi olanlar, senden olanlar çıkar.
Akşam evlerinin önünden geçerken bir uğruyordum artık her şeyin bitip bitmediğine bakmak için. “Sizce de hastalığı bisiklet yarışının olduğu gün manavda içecem diye tutturduğu romlu papatya çayından kapmış olabilir mi?” diye yüksek sesle akıl yürütüyordu teyze. Bu düşünce başından beri kafasını kurcalıyordu. Salak.
“Papatya çayı!” diye güç bela fısıldıyordu Bébert, ateşlerin içinde kaybolmuş bir yankı olarak. Onu caydırmaya değer miydi? Bir kez daha benden beklenen bir iki ufak tefek göstermelik mesleki hareketi yapıyordum ve geceye kaldığım yerden devam ediyordum, hiç de içim rahat etmeden, çünkü annem gibi ben de, başa gelen felaketler konusunda kendimi asla tamamen suçsuz hissedemiyordum.
Sayfa 310Kitabı okuyor
Çayı tercih edenleri hiç anlamamışımdır
Sayfa 17Kitabı okudu
