Artık İstanbul'u seni sever gibi seviyorum.
Kalabalık geceleri bekleyen yalnız kahvaltılar için hep acele ediyorduk. Yağsız beyaz peynir tadında ilişkiler kuruyorduk. Seviyorduk. Sevmeyi seviyorduk. Bazı elele yürüyüşlerde yağmur yağsın istiyorduk. Hangi sevdanın üstüne yağmur yağsa, biz onu aşk belliyorduk. Hijyene önem vermiyorduk. Beyaz çarşafların üstündeki lekeler aşklarımızın haritalarıydı. Hangisi biz, hangisi yavru vatan oradan anlıyorduk.
~son~
Sel Yayıncılık 6. BaskıKitabı okudu
Nasıl haklı bi söz
Misafir odalarımıza yığdık saray tipi koltuklarımızı ama bütün zamanımızı televizyon odasındaki çoktan ölmüş çekyatın üstünde zayi ettik.
Buna Bayıldım
Kızın biri lise birinci sınıfta bana bir aşk mektubu göndermişti. Hatıra defterinden yırtılmış pembe bir kağıttı, hatırlıyorum. Üstünde belli belirsiz çiçekler arasında fiyakalı bir kalp resmi vardı ."Gözlerimi senden alamıyorum, bana gözlerimi geri ver" diye yazıyordu kağıtta.
Evet bir sevinç kazandın ama nice hüzünler pahasına.
Sayfa 132 - Sel Yayıncılık 6. BaskıKitabı okudu
“Merhaba sevgili okurlar…” Bu tümüyle sahte bir giriş cümlesi. Daha yeni tanışıyoruz, nereden çıktı bu sevgililik filan. Zeka sorunlu televizyon sunucuları gibi yaparak “sevgili” sözcüğünü çöpe dönüştürmenin manası var mı?
İnsanlar insanları kurtarmak için insanları öldürüyorlar..
Madem ki ayrılıyorsun, dönüp bakmayacaksın.
Sayfa 83 - Sel Yayıncılık 6. BaskıKitabı okudu
Bir şeyin gerçekten "öyle olması" önemli değildir zaten, "öyle sanılsın" yeter.
