içimdeki kocaman his yumağından nefret ediyorum. keşke yaşadığım hayatın bir prospektüsü olsaydı, —heyecanı azalırdı ama en azından daha huzurlu olurdum.
şu hayatın gerçekliğinden kaçıp sığındığım her şeyin beni yine dönüp dolaşıp aynı gerçekliğe inandırmaya çalışmasını affedemiyorum. şarkıları, filmleri, kitapları affedemiyorum.
hayat herkese her şeyin hayırlısını veriyor şeklinde bir avuntuyla yaşamayı o kadar çok isterdim ki, bana verdiği hayırlısı buysa hayırsızı neydi aklım hep onda kalıyor işte