“Asla bir geleceğe sahip olmamış olduğum günlerden birindeyim. Karşımda yalnızca, bir sıkıntı duvarıyla kuşatılmış, taş kesilmiş bir şimdi var.” Evet bu cümlenin beden bulmuş haliyim. Şimdi ve gelecek arasında kendimi boğuluyor gibi hissediyorum.
Mesela neden senin odanda duran, sen sandalyende yada çalışma masanda otururken, uzanırken yada uyurken, seni bütünüyle gören mutlu bir dolap değilim? Neden değilim?