Söze nasıl başlasam diye klasik bir giriş yapacak olsam da gerçekten bu kitabı incelemeye nasıl başlayabilirim bilmiyorum. Sanki gerçekten bir çocuğu karşıma alıp onunla dertleşmişim gibi hüzünlüyüm. Yazar anlatısında kendi çocukluk yılları ve babasıyla olan yaşantılarına yer vermiş. Alkolik bir babanın bir gün bile huzur vermediği, çocuklarının ilgi ve sevgi görme ihtiyacını karşılamadığı, saygın bir mesleği olmasına rağmen içkiye ve başkalarına verdiği zararları tazmin etmeye çalışmaktan dolayı harcadığı paraları çocuklarına çok görmesi okurken insanın içini yaralıyor. Bir yandan çocuklara üzülürken bir yandan da sürekli onun arkasını toparlamaya çalışan, etrafın aşağılamalarına karşı dik durmaya uğraşan ve çocuklarının maddi-manevi tüm ihtiyaçlarını kendi gidermeye didinen bir anne, bir eş de üzüntünüzü katmerliyor. Kitapta geçen şu sözler sanırım sayfalarca yazılabilecek birincelemeyi birkaç satırla özetleyecektir: "Acaba babam hiç evlenmeyip dört çocuk sahibi olmasaydı daha mı iyi olurdu?", "Babam arkadaşlarıyla birlikte bistroda olmayı özlüyordu. Onun hayatı oradaydı, bizimle değil.", "Ben, babamın bir gün içmeyi bırakacağını, paramızın olacağını, annemin artık çalışmak zorunda kalmayacağını, diğerleri gibi normal bir hayatımızın olabileceğini sanıyordum." Sanırım herkes anne ya da baba olmayı beceremiyor. Okudukça çok daha iyi görüyorsunuz.
Nurullah Genç şiirleri az sonra büyük bir gök gürültüsü ve sağanağa gebe tekinsiz bulutlar gibidir. Zaten aşk bir tekinsizlik hali değil midir? Altını çizdiğim onlarca dize ile üzerine düşündüğüm, tekrar tekrar okuyup oyalandığım, hiç bitmesin istediğim bir okuma maceramın daha sonuna gelmiş bulunuyorum.Biraz hüzünlüyüm. Şimdilik, zaman zaman özleyip tekrar okuduğum kitaplarımın arasına kaldırıyorum. Bu incelemeyi de şiir seven tüm ruhlar için yazıyorum. Çünkü ruhu olanların işidir şiir. Her şiir, her ruh ehline denk gelsin. Sağlıcakla.
