Onun kedi sevmeyebileceği hiç aklıma gelmemişti. Aslında kedi sevmeyen bir insan olabileceğine hiç inanmıyordum.
Tıpkı sonradan görmelik gibi sonradan sevmelik de kendini 'aşırılık'la gösteren bir tutum. Gerçi önceden ya da sonradan çok sevmenin, fazla, aşırı sevmenin kimseye bir zararı yok ama, yoksa var mıydı, daha çok ilgilenmek için insan gençken sevmeli. Öyle değil mi?
Rejimin maviden karaya doğru hızla çökmesi, havanın, ruhların, kalplerin, akılların, fikirlerin kararması sonucunda, doğadan, hayvanlardan ve birbirlerinden uzaklaşan, sadece Tanrıdan günahlarının bağışlanmasını dilerken bir araya gelen bir topluluğun, toplum değil, ağaçtan, sudan, yapraktan, maviden, kediden, köpekten, kuştan da bir şey anlamayacağını tahmin etmek zor olmasa gerek. Yozyobaz, düzyobaz, azyobaz, çokyobaz olanlar, yani Nâzım Hikmet'in "Onlar ümidin düşmanıdır sevgilim" dediği, "akar suyun,/meyve çağında ağacın/serpilip gelişen hayatın düşmanı" olan çoğunluk.
Okur Takip Önerileri
Ne zaman bir zevk anını hissedersen, onu bir meditasyon durumuna dönüştür. Ne zaman kendini zevk dolu, mutlu, neşeli hissedersen, gözlerini kapat ve içe dönerek nereden geldiğine bak. Bu anı kaybetme; çok değerlidir. Bilinçli değilsen, hâlâ dışarıdan geldiğine inanmaya devam edebilirsin; işte dünyanın yanlış mantığı budur.
Size bir anlık mutluluk verebilecekse, her şeyin bir cazibesi vardır. O kısacık an dışarıdan geliyormuş gibi görünebilir, ama daima içinden gelmektedir. Dış kısmı sadece bir ayna olabilir. İçinde akan mutluluk, dışa yansıdığında, buna zevk denir. Biz mutluluk arıyoruz. Zevk değil.
Mutsuz olan bir kişi, arzulara dalmaya hazırdır. Arzular, mutsuz zihnin mutluluk arama yoludur.
Patanjali'nin savunduğu görüş şöyledir: İnsanların mutsuzluğuna baktığımızda, insanın bizzat sorumlu olduğunu görürüz. İnsan, bunu yaratmak için bir şey yapmaktadır. Bu faaliyet alışkanlık haline gelmiştir; bu yüzden yapmaya devam ediyordur. Tekrarlayıcı, mekanik olmuştur, robot misali. Tetikte olursan, buradan çıkabilirsin. Sadece, "İşbirliği yapmak istemiyorum." diyebilirsin.
Bağlanmak, koşullanma faktörüyse bağlanmamak da koşullanmadan çıkmanın yolu olacaktır. Beklentiler seni mutsuzluğa götürüyorsa, beklentisiz olmak seni mutluluğa götürecektir. Öfke, içinde bir cehennem yaratıyorsa, merhamet bir cennet yaratacaktır. Mutsuzluğun işlemi neyse, mutluluğun işlemi de onun tam tersi olacaktır.
Son nokta olan arzusuzluğa erişmek istiyorsan, talepsizlik durumuyla başla. Patanjali'nin formülünü yirmi dört saatliğine bile olsa dene. Sadece yirmi dört saat -hiçbir şey talep etmeden hayatın akışına kendini bırakmak. Hayat sana ne veriyorsa, onun için minnettar olmak, müteşekkir olmak.
Son hedefin ne olursa olsun, burada ve şimdi, ta başlangıçta içinde saklı olmalıdır. Başlangıçta orada değilse, sonda ona ulaşamazsın.
Başlangıç ve son iki farklı şey değildir. Başlangıç sondur.
Patanjali der ki: Bu ikisi, vairagya ve abhyasa, zihnin durmasına yardımcı olurlar. Ve zihin durduğunda, ilk kez gerçekten olman gereken şeysin, alınyazın olan şeysin.
Gurdjieff, "İnsan, şu andaki haliyle bir makinedir." derdi.
Sadece bilinçlendiğin zaman insan olursun. Ve kendi içinde yerleşmek için verdiğin çaba, seni bilinçli yapacaktır, seni mekanik olmaktan çıkartacak, önceden tahmin edilemez yapacaktır, özgür kılacaktır.
Sadece dene. Ne zaman harekete geçeceğini veya herhangi bir şey yapacağını hissedersen, önce içe dön, çünkü bugüne kadar ne yaptıysan, robot misali olmuştur, mekanik olmuştur. Tekrarlayıcı bir devirde sürekli olarak yapmaya devam edersin. Otuz günü kapsayan bir günlük tutun -sabahtan akşama kadar otuz gün; kalıbı göreceksin. Bir makine gibi hareket ediyorsun; insan değilsin. Tepkilerin ölüdür. Ne yaparsan yap, önceden tahmin edilebilir şekildedir. Ve günlüğünü titiz bir şekilde incelediğinde, kalıbın şifresini çözebilirsin -Pazartesi günü, her Pazartesi günü sinirlisin; her Pazar günü cinselliğin ön planda; her Cumartesi kavga ediyorsun. Ya da sabah iyisin, öğleden sonra kendini tatsız hissediyorsun, akşam ise tüm dünyaya karşısın. Kalıbı görebilirsin. Ve kalıbı bir kez gördükten sonra, bir robot gibi çalıştığını görebilirsin. Ve robot gibi olmak mutsuzluktur. Bilinçli olmak zorundasın; mekanik bir şey değil.