Günaydın
Şu Dayının şansından istiyorum. Gariban olduğu ve şiir yazdığı için köyüne muhtar seçilememiş. Şimdi Gönül Dağı dizisinde oynayacak... İlk defa doğru birini ünlü ettik...
Adımlarını yavaşlatıp ona göre ayarladı. Bir an çok garip gelmişti. Her zaman hızlıca yürür hiçbir yere bakmadan yoluna giderdi. İlk defa birine ayak uyduruyordu.
Bir dokunuş böylesine bir huzuru nasıl verebilirdi?
İnsan bir dokunuşla nasıl bu kadar hafifleyebilirdi?
Bu hissettiği duygu da neydi?
Bir dokunuş bedenin tüm ağırlığını alabilir miydi?
Sonje ilk defa gerçekten de anlamak istedi.
Savaşmak zorunda hissettiği, anlamak için kendini engellediği, içten içe küçümsediği insansılara dair her olgu bir anda, böylesine basit, siradan bir dokunuşla nasıl da anlaşılmaya değer hale gelmişti?
Hissettiklerini hissetmemek, düşündüklerini düşünmemek
istedi...
Kendisine bulaşan insansılığı suçlamak istedi ama zihninde yayılan bu duyguya nereden saldırırsa saldırsın, bu duygu
uyanmıs bir zihnin besini gibiydi, daha da uyanmak, anlamak için gerekli olan hammadde gibiydi...
İnsan bir dokunuşla uyandırılabilir miydi?
Daha önce anlamsız gelen bir sürü şeyi, bir dokunuş, anlamlı kılabilir miydi?
Bu insansiların izledikleri pornolarda, kadinların kendilerini soktukları o aşağılayıcı durumlarda,deforme edilmiş çiftleşmeyi merkeze koydukları bu dünyada belki de her şey, herkes "gerçek
bir dokunuşun" pesindeydi.
Bu sistem, o dokunuşun arayışinda, uyanabilmek için "o dokunuşu" arayan milyonlarca insansının çaresizliği olabilir miydi?
Çaresizliklerinin derinliğinde bu sistemin kendilerine sunduğu sahte yaşama nedenlerine, suni keyiflerine mi sarılmıştı zavallı insansılar?
Çocukluğumla Hasbihâl
"Büyüyünce öğretmen olacağım ben." dediğim o günü hatırlıyorum. Yatağın köşesine oturmuş, acaba büyüyünce ne olsam diye düşünürken "Ben en iyisi öğretmen olayım." dediğim o günü. Zaten çocukluğuma dair en net hatırladığım 2-3 sahneden biri de bu.
Ardiye diye kullanılan odada annesinin topuklu ayakkabılarını giyip aynanın
Bir damla su ver bana ey çöl! Bari sen küsme.
Kalmadı hiçbir şeyim bak, günahım da yandı.
Yenilgiler bir tufan gibi çöktü üstüme.
Ülkem yıkıldı heyhat!
Ordugâhım da yandı.
Köleleri her akşam duman kıldı gözlerin,
Başıma tâc ettiğim padişahım da yandı.
İlk defa böylesine tutuştu gökkuşağı.
Renklerim siyah oldu ve siyahım da yandı.
O'ndan başka ne varsa yandı,
Yandık sen ve ben.
O'nu göreyim diye, kıblegâhım da yandı.
Ömrü kimsesizlikle geçmiş Cemile Hanım'ın hayatında belki de ilk defa bu kadar çok "kimseye" ihtiyacı vardı.
Sayfa 82 - -83
İşin en eğlenceli yerine gelmiştik şimdi ; ama ne yazık ki dersler bütün liselerde olduğu gibi sadece kırk beş dakikaydı. Tam kırk beşinci dakikada zil çaldı. Hababam sınıfı, zilin çalmasına ilk defa üzülmüştü bu derste.
Sayfa 92
İlk defa kıskançlığın öldürücü zehri kalbini yakıyordu.
Sayfa 220Kitabı okuyor
• Beni Yakışına
O esrarlı yangına bu can nasıl dayandı?
Sahile vurdu kalbim,su yandı,kum da yandı.
Bir mum gibi eriyip aktı uykusuzluğum,
Ölüme başkaldıran dertli uykum da yandı.
Yurdundan mahrum edip dolaştırdın Cem gibi.
Ruhumla söndü alev,sonra ruhum da yandı.
Kül oldu bir yiğidin figanıyla her umut.
Bülbülün küllerine konan puhum da yandı.
Böylesi bir yangını görmedi Nemrut bile.
Kaktüsün gölgesinde nazlı âhım da yandı.
Âhımdır zannederdim en belalı kıvılcım,
Kirpiğine dokunan kanlı âhım da yandı.
Bir damla su ver bana ey çöl! Bari sen küsme.
Kalmadı hiçbir şeyim bak,günahım da yandı.
Yenilgiler bir tufan gibi çöktü üstüme.
Ülkem yıkıldı heyhat!
Ordugâhım da yandı.
Köleleri her akşam duman kıldı gözlerin,
Başıma tâc ettiğim padişahım da yandı.
İlk defa böylesine tutuştu gökkuşağı.
Renklerim siyah oldu ve siyahım da yandı.
O'ndan başka ne varsa yandı,
Yandık sen ve ben.
O'nu göreyim diye,kıblegâhım da yandı.
Nurullah Genç
