Ve bugün Mayıs'ın en güzel günüydü. Sevinç, mutluluk...Tüm duygular en çoşkun hallerini yaşıyorlardı fakat paylaşılmayı bekleyen bu duyguların; sahibini bulamayışının ardında getirdiği hüzün ise en kötüsüydü.
Kapıda durmayı bilmek, kapıya vurmayı bilmek...
19.yy ressamı William Holman Hunt'un Evrenin ışığı tablosunda bir bahçe anlatılmaktadır. Elinde fener ile kapının önünde duran filozof görünümü bir adam vardır. Adam ısrarcı bir tavır ile kapıya vuruyor izlenimi oluşturmuş.
Tabloyu izleyen bir sanat eleştirmeni Hunt'a döndü;
---Güzel bir tablo doğrusu ama anlamını bir türlü kavrayamadım. Adamın vurduğu kapı hiç açılmayacak mı? Ona kapı kolu çizmeyi unutmuşsunuz da...
Hunt gülümsedi;
--Adam sıradan bir kapıya vurmuyor ki dedi.
Tablonun anlamını açıkladı:
--Bu kapı insan kalbini simgeliyor. Ancak içeriden açılabileceği için, dışarıda kol olması gerekmiyor.
O kapı ,size içeriden açılmazsa giremezsiniz.
O kapıda ısrar etmek , açılacağını düşünerek tekrar tekrar çalmak... Kapıda durmayı bilmek ,kapıya nasıl vuracağını bilmek , içeriye girdiğinde nasıl ve nereye oturacağını bilmek bizdeki anahtar değil mi?
Rındamın
Şeker ile büyümek nasip değildi
Çocukken acılarla tanışırmı insan
Karanlık sokaklar sekiz yaşımdı benim
Kursağım hep doluydu surlar gibi
Sırtım yaşıma kamburdu hasan paşa hanı gibi,
Umudum sendin on gözlü gibi…
Hayatıma giren bir insan muhakkak iyi kötü bir şey öğretir . Bazen dostça bazen acımasızca ..
Ölü müydü yoksa yaşıyor muydu ? Peki içindeki bu huzursuzluk, ölümün sessizliği, kalabalığın yalnızlığı da neyin nesiydi? İnsan aynı anda bu sorulara aynı cevabı verebilir miydi? insan hem geçmişte hem de gelecekte ölebilir miydi? Ölen duyguları ve hayalleri yaşayan beden ise ne yapmalı insan, neye dayanmalı?
“Tüm muhteşem hikâyeler iki şekilde başlar: Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.”
📜 Tolstoy