Yaşıyor musunuz, yoksa şahidi misiniz hayatın?
“Neresi olduğunu bilmediğim bir yerim sızlıyor,” der 
Nermin Yıldırım 
Dokunmadan isimli romanında. Eseri okuduktan sonra dimağımda bıraktığı hissiyatı mümkünü yok tarif edemezdim aklımda bu cümle olmasa. “Ne var ki insan ölürken en çok hayallere geç kalıyordu.” Ve bu geç kalmışlığın acısı başka hiçbir şeyle kıyaslanmıyordu.
Mücellâ,
Kendi hayatının
"İnsan önce renklerden başlamalı değişmeye." diyerek, kırmızı temalı öykülerle karşımıza çıkıyor Tomris Uyar.
Onun öyküleri ile tanışmak için - en sevdiğim- " kırmızı odaklı" olanlarla başlamak ekstra keyif vericiydi, diyebilirim.
Aramızdaki Şey'de hepi topu 9 öykü var. En sevdiğim -ki okuyanların çoğunluğunun da en sevdiği- kitaba ad olmuş olan Aramızdaki Şey öyküsü, oldu. Sanırım, her birimizin hayatında " o şeyi çözebilmiş miydin?" dediği arayışları olmuştur. Ondan bu sevme.
Bana kalırsa Uyar, bu öykülerde aklının bir köşesinde kalan, zihnini meşgul eden bazı olay ve anılardan öyküler kurmuş. O yüzden, öykülerin bir yerlerde başı ve sonu var da biz, onları okumaya ortalarından dalıyor, belli kısımlarına eşlik ediyoruz gibi hissettirdi bana.
Aşk, belirsizlik, ihanet, tutku, kin az miktarda birleşip "içsel bir, bilinçli huzursuzluk" yarattı.
Keyifli miydi ?
Elbette, zaten hayatın gerçekleri, tadı ne olursa olsun içte, en içte bir yerde keyif vermez mi insana ? Tomri 
Tomris Uyar 
Aramızdaki Şey
