aşk...
Aşk, çelişkinin mantığıdır.
...
Aşık, ucunda cennet var diye hayatın bin bir eziyetine, ıstırabına seve seve, inana inana katlanan mümin gibidir. Ne yazık ki, o cennet sandığı yerin boşluğunu hiçliği görünce çok defa sukutu hayale uğrar. Bununla beraber, aşk insana lazımdır. O kadar ki aşksız yaşayan insanın ömrü adeta hederdir. Aşkı, tabiat bizlere hayatın acılarından teselli bulalım diye bağışlamıştır:'
Sayfa 32 - Ayrıntı yayınları 4. BasımKitabı okuyor
Aşk, güzelliğin aracılığıyla çoğalma arzusudur. Ama nedir, bu hazzın insana verdiği o acayip gıdıklama, düşürdüğü o delice, budalaca, saçma sapan haller, bizi sürüklediği o uygunsuz azgınlık, aşkın en tatlı anında o alev saçan, kudurmuş, zalim surat, sonra nedir o birden kabarıp böbürlenme, bu kadar çılgınca bir işin içinde o ciddileşip kendinden geçme? Hem ne diye hazlarımızla pisliklerimizi sarmaş dolaş edip hep bir yere koymuşlar? Ne diye insan hazzın son kertesinde acı çeker gibi, ölecek gibi inlemekli oluyor? Bunlara bakınca, Platon’un dediği gibi, tanrıların insanı kendilerine oyuncak diye yarattıklarına inanasım geliyor.
Sayfa 49
Umut hâlâ canlıyken, insanlık için ölüm ilanları yazmak feci hâlde zamansızdır. Umudun aynı Tanrı gibi ölümsüz olduğu, sadece insanlıkla birlikte yok olabileceği inancından kendimi soyutlayamıyorum. Oysa sevgili Staszek insanlık yok olabilir.
Ne güzel şey hatırlamak seni, yaşamak sana dair
