ip

Patrick Rothfuss un Kral Katili Güncesi serisinin 3. kitabını heyecanla beklerken okuyuculara "Sessizliğin Müziği" sunuldu. Üstelik yazar kitabın önsözünde "Bu kitabı satın almak istemeyebilirsiniz" diyerek okurlarına kışkırtıcı bir giriş yapıyor ve dürüst olmaya çalışarak "bunun garip bir öykü olduğunu" söyleyerek uyarıda bulunuyor.

Tüm bu kışkırtmalar ve dürüstlüğe rağmen iyi bir okur olarak serinin eksik parçası kalmasın diye büyük bir heyecanla elinize aldığınız kitap için ben de dürüst olacağım. Okunsa da olur, okunmasa da hiç bir şey kaybedilmez. Ama ilginç bir okuma deneyimi olması bakımından da kıymetli.

Kral Katili Güncesini okuyanlar Auri yi tanıyorlar. Ama seriyi okumamışsanız, bu kitap size anlaşılır gelmeyecektir. Seriyi okuyup, bu kitaptan Auri nin Şeyaltın a inişi ve sebepleri hakkında bilgi edineceğini düşünenler için ise kötü bir haberim var. Kitap sadece Auri yi ve davranışlarını daha ayrıntılı işlemek dışında hiçbir ip ucu vermiyor. Bu okurken ve merakla sayfaları çevirirken "acaba tek noktadan bile bahsetmemiş mi?" sorusuna "evet bahsetmemiş" sonucuna ulaşmanıza ve biraz öfkelenmenize sebep olabilir.

Kitaptaki gelişmeler kadar, akış aralarına iliştirilen illistrasyonlar görülmeye değer.

Yazarın son sözünü okumayı es geçmeyin der, kitap bittikten sonra da "Auri olsa acaba şimdi bu kitabı nerede uygun bulurdu" diye düşünenlere "Auri'nin paraleline hoş geldiniz!" derim :)

Final haftasında adeta ilaç gibi gelen bir Tarık Tufan eseri. Kekeme Çocuklar Korosundan sonra bir göz atmak için elime aldığım bu kitabı bir daha bırakamadım. Bir solukta bitti.

Yeni yeni tanıştığım yazarın her eseri bende ayrı bir yer edinecek sanırım.

Kitabın arka kapağında da söylediği gibi, hayat hızla akarken, yavaş gidenleri, yorulanları, rekabete güç yetiremeyenleri, yani bu düzeni kaldıramayanları anlatmış bizlere..
Yer yer Maria Puder, Sartre, Kafka, Raif Efendi gibi hayatlara değiniyor.
Yer yer Kudüs, Diyarbakır, Gazze veya İstanbul'da yorgun düşmüş hayatlara dokunuyor...

Kitaptan bazı alıntılarla devam edelim ,

**
"şehrin en uzak ucundan bir adam koşarak geldi ve; 'Ey kavmim!' dedi, :Bu elçilere uyun! Sizden hiçbir karşılık beklemeyen ve kendileri doğru yolda olan bu kimselere uyun! '" Yasin Suresi 20-21
...
Kavmi elçileri yalanladığında, uğursuzlukla itham ettiğinde, zarar vermeye hazırlandığında koşarak gelen adam benim kahramanım.
...
O adam bizim şehrimize de gelse.
Bütün kirlerimizden arındırsa bizi. Rahman'ı anlatsa. Bizden hiçbir karşılık beklemeyen mübarek Elçi'yi ve dostlarını. Haydar'ı Kerrar'ın cenklerini, Sıddık'ın geniş yüreğini, Hattab'ın oğlunun adaletini ve Zinnureyn'in utanma duygusunu...

Koşarak gelse. Biz tükenmeden, ruhumuzu tüketmeden önce gelse.

**

Bu mekanikleşen dünyaya bir adam girse koşarak...
Dünyada eksik kalan tüm bu duyguların canlı örneklerini sunmuş bizlere, kısa kısa denemeler halinde.

Çekilen acıları, bu döngüye ayak uyduramayanların ve yorgun düşen insanları kafamıza çaka çaka anlatmış.
Yeterince kendinizi vererek okursanız sizi ağlatabilecek, dünyanın gerçeklerinden bahsediyor... hem de her cümlesinden edebiyat akıtarak.

Her neyse bu kadar ip ucu yeter, kesinlikle alın okuyun derim hatta bununla birlikte Kekeme çocuklar korosunu da okuyun (hatta bana okumam için Tarık Tufan kitapları önerebilirsiniz de) ben henüz Tufan'ın iki kitabını okuma fırsatı bulabildim ama son olmayacağına eminim, beni kendine hayran etmeyi başardı yazarımız.