ip

https://youtu.be/_mGQpUO40hw

Kol saatimi kurmayı unutmuşum. Kim bilir hangi ölü adamın saati. Ne diye ölü adam saati takarsın ki? Ocağı da açık bırakmışım zaten. Belki de kaynayan çaydanlıktan taşan sular yüzünden sönmüştür, ya da açık pencereden giren rüzgardan. Kış günü neden pencereyi açarsın ki? Üşümeyi seviyorum ondan belki de, bilmiyorum. Saat 3 ocak, saatimin takvimi 20/32'yi gösteriyor. Kurmayı unuttum sanırım, evet. Yoksa bu tarihe başka zamanda ulaşamazdım. Aslında bu noktada benim hikayem başlıyor mu yoksa bitiyor mu, inanın hiçbir fikrim yok. Dün gece yanlışlıkla dokunmuş bulunduğum çiçek küsmüş. Küstüm çiçeği miydi adı yoksa mimosa pudica mıydı hatırlayamadım. Ne önemi var, küsmüş, hala da küs. Su versem biraz içine şeker koyup, çay mı damlatsam biraz yoksa kanyak mı? Kanyaklı çay daha iyi olur bu soğuk havada. Gidip kendime de bir bardak alayım. Ocak sönmüş. Saatim durmuş, saat 3 ocak, takvim 20/39... Birimini bilmediğim bir zaman geçmiş aradan. Sanırım anam beni doğurmuş olsa gerek. Haylice zaman geçti, doğmuş olsam gerek, yoksa bu tarihe bir daha asla gelemezdim. Bilmiyorum. Çaydanlığa uzanıyorum, elim kana boyalı, diğer elim de. Yüzüm, göğsüm, kan akışını izlediğim ayak bileklerim... baştan aşağı vıcık vıcık kan. İstemiyorum çay falan, ne o adını bilmediğim çiçeğe ne de kendime. Midem bulanıyor, birisi mideme dokunuyor, midem küsüyor. "infracta nostra pervicacia offensus ventris" çiçeği, o da kan renginde. Belki bir çay içsem içine kanyak katıp, her şey yoluna girecek.

Mutfaktan çıkarken hırkamın kolu kapıdaki bir kıymığa takılıyor. Kıymık, beynimdeki cerahat toplamış kıymığa benziyor. Çekiyorum, ilmik kaçmış, sökülüyor. Daha fazla çekiyorum, çekiyorum... hepsi sökülüyor. Hırkamı bir yün yumağı halinde oracıkta bırakıyorum. Ama yün ip derime yapışmış, derim de sökülüyor. Hışımla gidiyorum, sökülen bedenim peşim sıra geliyor, kurtulamıyorum ne ipimden ne de bedenimden. Saatime bakıyorum. Saatim durmuş, saat 3 ocak, takvim 20/65. Vakit hayli geç oldu. Ölmeyi mi unuttum yoksa ocağı mı açık unuttum yoksa "infracta nostra pervicacia offensus ventris" e çay vermeyi mi, bilmiyorum. Pencere açık, içerisi soğuk. Mutfak gaz kokuyor, ben ise çay mı yapsam kanyak mı içsem, mısır mı çalsam, kavgaya mı karışsam yoksa uçurtma mı uçursam.... bilemiyorum. Ölürken seçimler zorlaşıyor, hali kalmıyor hiçbir şey için. Koşması gerekirken zepline, acele etmiyor. Zeplin sevmem zaten. En çok uçurtmayı severim., bir de şeytan çanlarını ve de anamın gözü gibi baktığı menekşeleri. Ama hepsi öldüler, artık yoklar, tıpkı sökülen hırkam gibi. Saatimi geri alıp tekrar ölmeyi denesem belki o zaman saatimi kurmayı unutmam ya da ocağın altını açık bırakmam. Bunların pek de bir önemi yok artık.

Saatimi kuruyorum. Saatim, saat 3 ocak, takvim 20/54. Burnumdan kan geliyor, neden ki? Yoksa çayın altını yakmamış mıydım? Hayır, yakayım, belki o zaman başarırım...

Bedenim tortop oluyor. Yanıyor avuçlarım ve kulak zarım ve de ayak bileklerim. Saatim durmuş, saat 3 ocak, takvim 20/55.

İmtihan.
Bir yaratılış ve bir mekan içinde. Meniden 30'lu yaşlara, akıl çağında algılama düzeyi en yüksek seviyede. Yaşayarak ölüm ile karşılaşmak , nefsin içinde ip uçlarıyla ilgilenmek senin elinde. Ruh gören bilen gözdür nefsinde saklı kalan. Sen nefsin ile ancak dünyayı görebilirsin. Fıtratın mutluluğu ve huzuru aramak isteyecek, elinde olan imkanlar ne yaratılmışsa onlara el atıp kurcalayacak ve istediğini elde etmek için uğraşacaksın. Sonra benimle karşılaşacaksın. Beni arayıp bulmak istemeden önce bana yaklaşmayı deneyeceksin. Seni akıl üzerine yarattığım için kendi düşüncelerinle hareket edip benden ilim isteyebileceksin. Her yolu deneyip yine istediğini alacaksın. Beni görebilmek için kendine ilim katacak nefsini köreltip incelteceksin. Ruhun aydınlığını görünce hep orada kalmak istedin. Bana hep yakın olmayı. Zorunluluk senin için bir armağandı, dünyanın ve içindekilerin her halini görmek tanımak ve aklını kullanmayı tecrübe edinmeyi sevdin. Artık biliyorsun Nefs ile geldin ve bilgiyle yükseliyorsun. Rahat bir şekilde, yanlıştan kurtulmuş ayıklanmış bir halde. Gerçek olduğun hal ile.
Oyun bitti, Lue.

Anne ölünce çocuk
Bahçenin en yalnız köşesinde
Elinde bir siyah çubuk
Ağzında küçük bir leke

Çocuk öldü mü güneş
Simsiyah görünür gözüne
Elinde bir ip nereye
Bilmez bağlayacağını anne

Kaçar herkesten
Durmaz bir yerde
Anne ölünce çocuk
Çocuk ölünce anne

- Sezai Karakoç