ve kendine soruyorsun: nerede hayallerin? ve basini salliyor, soyle diyor: yillar ne cabuk geciyor! ve yine soruyor kendine: ne yaptin bunca yili? en iyi zamanlarini nereye sakladin? yasadin mi yasamadin mi? baksana, diyor kendine, baksana, yeryuzu nasil soguyor. daha yillar gececek ve pesinden kasvetli yalnizlik gelecek, bastonlu, titrek yaslilik gelecek, pesinden de sikinti ve bunalti. fantastik dunyan agaracak, donacak, hayallerin kaybolacak ve agaclardan dusen sari yapraklar gibi dokulecek.... ah, nastenka! sonucta huzunle yalniz kalir insan, tam anlamiyla yalniz ve hatta yaziklanacak bir sey bile olmaz - hic, tam olarak hic... cunku kaybolup giden her sey, her sey hictir, aptalca, yuvarlak sifir, yalnizca hayaldir!
Onu bekliyorum, evet, her gun, her an bekliyorum, ama tuhaf bir bekleyis bu. Umutlanmadan, hatta sanki hic onemsemeden bekliyorum. Bir uzuntu hissetmiyorum artik. Bu bekleyisin en onemli yonu, surekli bir durum olmasi; dusuncelerimin, hayatimin dogal bir parcasi gibi.
Sayfa 244Kitabı okudu
