Huzursuzluğun Kitabı
Nice limanlara yanaşacak gemiler var elbette,ama hiçbiri hayatın ıztırap vermez olduğu limana varmayacak,her şeyi unutabileceğimiz bir rıhtım da yok.Üstünden çok zaman geçti bunların,ama benim hüznüm hepsinden eski
Bütün Türk Gençliğine
Yer bulmasın gönlünde ne ihtiras, ne haset.
Sen bütün varlığınla yurdumuzun malısın.
Sen bir insan değilsin; ne kemiksin ne de et;
Tunçtan bir heykel gibi ebedi kalmalısın.
Iztırap çek inleme... Ses çıkarmadan aşın.
Bir damlacık aksa da bir acizdir göz yaşın;
Yarı yolda ölse de en yürekten yoldaşın,
Tek başına dileğe doğru at
İnsan, hakka ve hakîkate meyyâl olarak yaratılması sebebiyle, kalben meçhûle rızâ göstermez. Dâimâ mâlûma koşar. Bu bakımdan bilmediği ve bilemeyeceği şeyler onu muzdarip kılar. Öteden beri beşeriyeti, -peygamberlerle irşâd olunmalarına rağmen- ölüm meselesi çok meşgul etmiştir. Zihinlerde zehirli bir yılan gibi çöreklenen ve zaman zaman korkunç iz’âc (ıztırap) halkalarıyla kımıldayan bu soru, türlü telâkkî ve ifâdelerle susturulmak, bastırılmak, şuuraltına hapsedilmek istenmiştir. Fakat herkesi, hayat mevzuundan daha üstün ve ateşli bir girdap hâlinde saran ölüm vâkıası, -istisnâsız- başlara çökecek çetin bir hakîkat olunca, onu mâlûma bağlamak beşerî gâyelerin en başında gelir.
Osman Nuri Topbaş
Ne garip bir varlık şu insan!
İnsan, tarif edilmesi en zor ve en karmaşık canlılardan birisidir.
Nev-i şahsına münhasır, hür iradeye sahip, düşünebilen, kendisini bir başkasının yerine koyabilen, Yaradan’a karşı sorumluluğu ve vazifesi olan bir eşref-i mahlûktur.
Kâinatta cismen küçük bir varlık olarak görünse de, kendi içinde kâinatı barındıran bir canlı. “İnsan küçük bir
Yetim yavrular, dul kadınlar, tütmeyen baca, yıkılan yuva!.. Ve ıztırap dünyası! Sonu yok mu bunun ? Neden bunlar.. Susma, konuş!. Secde etmeyen baş! Dinmeyen yaş, milli ve dini bilgiden mahrum birçok çağdaş...