200
200. gün... Hayatımın en kötü 200 günü. Bunun böyle olması çok olağan dışı bir şey değil. Bana eğer bu ayrılıktan önce "ayrılık olursa nasıl olur" diye sorsaydılar, hemen hemen şu anki gibi bir durumu tarif ederdim. Yani beklenti dışı bir şey yok. Bu süreç ne kadar sürerse, bu günler de 201, 202... diye devam eder. Tabii ki de umut
" Bilhassa tahammül edemediğim bir şey, kadının erkek karşısında her zaman pasif kalmaya mecbur oluşu... Neden? Niçin daima biz kaçacağız ve siz kovalayacaksınız? Niçin daima biz teslim olacağız ve siz teslim alacaksınız? Niçin sizin yalvarışlarınızda bile bir tahakküm, bizim reddedişlerimizde bile bir aciz bulunacak? Çocukluğumdan beri buna daima isyan ettim, bunu asla kabul edemedim. "
- Maria Puder
Maintenant III: Oscar Wilde Yaşıyor (Kendi çevirilerimden)
1913 yılı, 23 Mart gecesiydi.
Eğer o kış akşamı hâlet-i ruhiyemi anlatmak isteseydim derdim ki hayatımın en kayda değer anlarıydı. Hayatımın acayipliklerini sunmak istiyorum size, doğasını garipliklerimin; tiksinç doğamı, beni daima doğru bir yola sevk olmaktan alıkoysa da asla hiçbir şeye değişmeyeceğim doğamı: bazen dürüst kıldı beni, bazen
Neden Bozulduk
Neden bozulduk...
Sadece ülkemizde değil, dünyanın bir çok yerinde mavcut düzen içinde bir insan milletvekili ya da belediye başkanı olmak için hatırı sayılır bir serveti ve dahası belki de çok iyi yerlere taşıyabileceği bir karakteri bozuk para gibi harcıyor. Aslında olmadığı gibi davranıyor, aslında söylemeyeceği sözler söylüyor ve aslında
Bilhassa tahammül edemediğim bir şey, kadının erkek karşısında her zaman pasif kalmaya mecbur oluşu...Neden? Niçin daima biz teslim olacağız ve siz teslim alacaksınız? Niçin sizin yalvarışlarınızda bile bir tahakküm, bizim reddedişlerimizde bile bir âcz bulunacak? Çocukluğumdan beri buna daima isyan ettim, bunu asla kabul edemedim. Niçin böyleyim, niçin diğer kadınların farkına bile varmadıkları bir nokta bana bu kadar ehemmiyetli görünüyor? Bunun üzerine çok düşündüm. Acaba bende anormal bir taraf mı var, dedim. Hayır, bilakis , belki diğer kadınlardan daha normal olduğum için böyle düşünüyorum.
-Kürk Mantolu Madonna
Mayıs ayına girdiğimizden beri vücudum inanılmaz reaksiyonlar gösteriyor.Kendi kendime itiraf edip kabul edemediğim travmalarım,duygularımla şekillenemediğinden vücudumda atak yapıyor.İlk önce gözlerimde damar çatlaması meydana geldi,sonra yüzümde alerjenik durumlar meydana geldi ve damarlarım kabarmaya başladı.Başımda fillerin tepiştiğine yemin edebilirim,unutkan olmaya başladım ve ellerim titriyor.Bedenim alarm veriyor.Artık yaşamalısın o anı,yüzleşmelisin diye.Yasını bitirmelisin,çünkü hayat devam ediyor.Fersah fersah aşmaya çalışıyorum,kendimi bir ceza olarak görmemeye çalışıyorum.Kendimi buna inandırmalıyım,biliyorum.Belki de onunla konuşmalıyım,cevap vermeyeceğinden eminim ama bir taşla konuşmanın bana iyi gelip gelmeyeceğinden emin değilim.Bir kere denemiştim yine hiçbir şey hissedememiştim.Kendimi çok yalnız hissediyorum şu ayda.Kötü hissediyorum.Keşke diyorum 10 Mayıs'ı güzel anabileceğim bir şeyler olsa,bir mucize gerçekleşse.Ben her sene o mucizeyi bekliyorum biliyor musunuz.Bir şeyler olsun ve ben o günü artık öyle hatırlayayım istiyorum.Kalbimi kıran bir mesele bu.Lütfen bana iyi gel Mayıs,her yaş alışım,onun biraz daha toprağa gömülüş hikayesi olması kalbimi çok kırıyor.Kemiklerinin kül oluşu kalbimi parçalıyor.Lütfen insaflı davran bana Mayıs..Güzel şeyler getir bana..Beni yalnız bırakma..
“Kabul edemediğim şey, Tanrı’nın kendisi değil, bunu anla! Ben yalnız “O”nun yarattığı dünyayı kabul edemiyorum, onu bir türlü benimsemeye razı olamıyorum!
Dostoyevski
Bilhassa tahammül edemediğim bir şey, kadının erkek karşısında her zaman pasif kalmaya mecbur oluşu... Neden? Niçin daima biz kaçacağız ve siz kovalayacaksınız? Niçin daima biz teslim olacağız ve siz teslim alacaksınız? Niçin sizin yalvarışlarınızda bile bir tahakküm, bizim reddedişlerimizde bile bir aciz bulunacak? Çocukluğumdan beri buna daima isyan ettim, bunu asla kabul edemedim.
- Maria Puder